اچي وڃي ٿو جي عشق سائين، ته عقل کي پوءِ جواب آهي،
هي عقل آهي، ڄڻ انهيءَ جو نوڪر، ۽ عشق ان جو نواب آهي.
هي عقل چئي ٿو سوچي لکُ تون، ۽ عشق چئي ٿو جيڪي اچئي لکُ،
هي عقل چئي ٿو صحيح به ليڪن، هي شوق ڏاڍو شُتاب آهي.
ايندو ڏسي عشق کي پري کان، هي عقل ويچارو ڀڄي ٿيو پاسي،
ٿي عشق لئه وِيو آ عيش ليڪن، ڇا عقل لئه ٿيو عذاب آهي.
جنون جي هنڌ تي هي عقل ويچارو، ويو عشق جي ڪو ور چڙهي آ،
پچي ويو عشق لال ٿي ۽ هي عقل ٿيو اُت ڪباب آهي.
جتي رسائي ٿو عشق پيرل، نه عقل جي اُت ڪا آه حاجت،
هي عقل آ هڪ چِڙيءَ برابر ۽ عشق ان جو عقاب آهي.