قيد شاهه و گدا ۽ مير هئا،
زلف تنهنجا ڪڙيون زنجير هئا.
دل ته اُن لاءِ بي قرار هئي،
روح کي جنهن ڏنا هي جِهير هئا.
سي ڪيا تو ذرا ذرا ڇا لئه،
منهنجا سپنا ته سڀ صغير هئا.
گفتگو لار هئي ڪا ماکيءَ جي،
تنهنجا بوسا کنڊون ۽ کير هئا.
قيد ڪنهن کان نه ٿي سگهيا سي ئي،
تنهنجي نظرن جا جي اسير هئا.
مرڪون چپڙن مٿان هيون ذاڪر،
۽ اکين ۾ سدائين نير هئا.