عقل ڪر ائين چئبو ناهي، دوستيءَ کي ڇا ڪبو،
ڪهڙي ڪم جي آهي آخر، دشمنيءَ کي ڇا ڪبو.
دل آزاريءَ ساڻ ڪنهنجي،جا خوشي حاصل ٿئي،
درد بهتر آهي اُن کان تنهن خوشيءَ کي ڇا ڪبو.
آدمي آهي اُهو جو آدمي جي ڪم اچي،
گر ائين ناهي ته اهڙي آدميءَ کي ڇا ڪبو.
جيترو به ٿي سگھئي تون نفرتن کان ڏور ڀڄُ،
سڀ کان پهريان نفس پنهنجي نفرتيءَ کي ڇا ڪبو.
انس جنهن ۾ ناهي سو انسان ڪو چئبو به ڇا،
اُنس ڌر انسان ٿي ۽ چئه بنديءَ کي ڇا ڪبو.
مان ڪرڻ وارو ٿو ماڻهو مان ۾ ئي رهجي وڃي،
جي وڌڻ اڳتي ٿو چاهين پو خوديءَ کي ڇا ڪبو.
قوم جي تقدير بدلائي نه ٿي مجبور جا،
سا نه گهرجي شاعري، ان شاعريءَ کي ڇا ڪبو.