9. اي دل نه ڪر فڪر، ڪر شڪر، ڪر شڪر.
“اي دل، نه ڪر فڪر، ڪر شڪر، ڪر شڪر.”
هت اهو ٻڌايو ويو آهي ته اهو گفتو ساڌو واسواڻيءَ جن جو چيل آهي.
هڪ اڙدو شاعر چيو آهي :
اي دل تجهي قسم هي همٿ نه هارنا،
دن زندگي کي جئسي ڀي گذري گذارنا.
قدرت جو نيم اٽل آهي. نصيب جو چڪر، سدائين پيو ڦري. ھڪ سج، ٻه پاڇا آهي. انسان ڪڏهن ڀريءَ ۾ ته ڪڏهن ڀاڪر ۾. انسان جي جيون ۾ نه سدائين سک آهي ۽ نه ئي سائين ڏک آهن. جھڙيءَ ريت سک سدائين قائم نه آهي، تھڙيءَ ريت دک به سدائين قائم نه آهي. پر انسان سک جي اچڻ تي هنبوڇيون هڻي ٿو ۽ ڏک جي اچڻ تي هاءِ گهوڙا مچائي ٿو. ڏک ته زندگيءَ جي سونھن آهن. ڏک وقت، نااميد ۽ دلشڪستو ٿيڻو ناهي. صرف همٿ کان ڪم وٺي، حالتن کي منھن ڏيڻو آهي. سالڪن جي صلاح آهي ته؛ جيوت جا ڏينھن جنھن نموني به گذرن، گذارڻا آهن. انسان جي هٿ ۾ ڪجهه به نه آهي. ايشور ئي سک ڏئي ٿو ۽ ايشور ئي ڏک ڏئي ٿو. ان ڪري زندگيءَ ۾ ڏک به سھڻا پون ته کلي کلي سھڻ گهرجن. هٿ هٿ تي رکي، نا اميد ٿي ويھڻ، مورکتا جي نشاني آهي. صبر ۽ شڪر سان ئي، گذارڻ گهرجي. ڪڏهين به دل ۾ اهڙا ويچار پيدا ٿيڻ نه گهرجن، جن سبب نا اميدي وڌي وڃي. شڪر ۽ صبر جو ڦل مٺو آهي. سالڪ ۽ سياڻا ماڻھو، رب جي رضا تي راضي رهن ٿا. ڪنڊن ڀريل واٽ سان به ائين ڊوڙندا ويندا، ڄڻڪ گلن جي ڀريل راهه تان هلي رهيا آهن. شڪر ۾ ئي جس سمايل آهي. ان ڪري زندگيءَ ۾ ڪھڙيون به اڻانگيون گهڙيون اچن ته به سدائين همٿ کان ڪم وٺي، شڪر شڪر ڪجي. وشواس کان ڪم وٺجي ۽ ڌيان پرڀوءَ ۾ لڳائجي.”
حاصل مطلب: جيون ۾ ڪھڙيون به مشڪلاتون ۽ تڪليف ڀريون گهڙيون اچن ته به گهٻرائجي نه. ايشور جي رضا تي راضي رهجي. پرماتما جيڪي ڪري، اُهو خوشيءَ سان سھجي.