76. سوري جنين سيج، مرڻ تن مشاهدو.
مگر الله-لوڪ ۽ سچا انسان، جيڪي دنيوي پدارٿن ۾ نه ڦاسي، سائينءَ سان لونءَ لڳائيندا آهن، سي دک کي به سک ۽ زهر کي امرت ڪري ڄاڻين ٿا. اهي رب جي رضا تي، راضي رهن ٿا. کين نراشا ۾ به آشا جي چمڪ ڏسڻ ۾ اچي ٿي. اهي دکن ڀريءَ واٽ کي، گلن ڀريل واٽ ڪري سمجهن ٿا.
اهڙا انسان، سوريءَ کي سيج ڀانئين ٿا. کين اهو ڄڻ وشواس هوندو آهي. ڌڻي سڳورو جيڪي تڪليفون ڏئي ٿو، سي سندن ڀلائيءَ لاءِ آھن. هو موٽ ۾، سائينءَ جو مشاهدو يعني ميلاپ ماڻين ٿا. سردار ڀڳت سنگهه کلندي کلندي ڦاسيءَ جي تختي تي جان ڏني ۽ ملڪ مٿان قربان ٿي ويو. منصور به مرڪندي موت قبول ڪيو. جيڪي سائينءَ جا سچا عاشق آهن، سي مرڪندي ۽ کلندي موت قبول ڪن ٿا. سوريءَ کي گلن ڀريل سيج سمجهن ٿا. ان سيج تي ليٽي به کين آلوڪڪ ۽ آتمڪ-آنند پڙڀي ٿو. هو ڪنھن سان سور جي شڪايت نه ڪندا آهن ۽ سچ کي سڃاڻي پاڻ فدا ڪن ٿا.
شاهه صاحب هڪ هنڌ چيو آهي،
“سڪڻ ۽ سوري، ٻنھي حرف هيڪڙي.”
جيڪي سائينءَ جي عشق ۾ سڪي رهيا آهن، سي سوري به قبول ڪن ٿا. سڪ ۽ سوريءَ جو پھريون اکر “س” آهي. جيڪي اللھ جي عشق ۾ سڪي رهيا آهن، تن کي هڪ نه هڪ ڏينھن، پاڻ قربان ڪرڻو ئي پوندو. سڪ جو انت، موت آهي ته سوريءَ جو انت به، موت آهي. ان ڪري سالڪ-لوڪ، جيئري ئي پرماتما جي عشق ۾ پڄري رهيا آهن، سي کلندي کلندي موت ماڻي، مالڪ سان ملي هڪ ٿي وڃن ٿا.