31. پيادن مان هسوار ۽ هسوارن مان پيادا.
وڌاتا، انسان جي قسمت لکي آهي. ڪنھن جي قسمت ۾ ڇا لکيو آهي؟ ان جو ڪير به اندازو لڳائي نٿو سگهي. انسان صرف درشڪ آهي يا تماشبين. ايشور کيل کيلي ٿو ۽ انسان کيل ڪندڙ ۽ کيل ڏسندڙ آهي. انسان فقط اهو ڪي ڪجهه ڪري ٿو، جيڪي ايشور کانئس ڪرائي ٿو. انسان، پرڀوءَ جي حڪم جو غلام آهي. نصيب جو چڪر سدائين ڦرندو رهي ٿو. صاحبي ۽ وڏ-ماڻھپي، سدائين ڪنھن سان نيبهه ڪونهي. هر انسان قسمت جو نوڪر آهي. قسمت ۾ جيڪي ڪجهه لکيل آهي، اهو ئي اوس ٿئي ٿو. شاھوڪاري ۽ اميري، سدائين لاءِ قائم ناھي. نصيب سدائين ڦري ٿو. ڪيترا دفعا ائين ڏٺو ويو آهي ته؛ جيڪي شاهوڪار هئا، جن جي طاقت ۽ حڪومت جو ڏونڪو وڄندو هو سي ڦري غريب ٿي پيا ۽ روٽيءَ جي ٽڪر لاءِ محتاج بڻجي پيا. ڪي شخص وري اهڙا به ڏٺا ويا، جي روٽيءَ جي ٽڪر لاءِ حيران ۽ پريشان هئا، سي ڦري مالدار بڻجي پيا. حالتون ۽ وقت، سدائين ساڳيو ڪو نه آهي. ڪن اميرن جا لاش جھوپڙين مان نڪرندي ڏٺا ويا آھن ته ڪن فقيرن جا لاش محلن مان نڪرندي ڏٺا ويا آھن. چوڻ جو مطلب هيءُ آهي ته؛ شاهوڪاري ۽ غريبي سدائين ساڳي نه آهي. صرف ايشور جي مھر ۽ ڪرپا گهرجي. ايشور جي ڪرپا سان غريب، امير بڻجي ٿو ۽ جيڪڏهن پرڀوءَ جي ديا نه آهي ته امير، غريب بڻجي ٿو. قسمت، سدائين ساڳي نٿي رهي. فوٽ پاٿن تي رهندڙ ۽ ڀٽڪندڙ، وقت پئي موٽرن ۾ چڙهن ٿا ۽ موٽرن ۾ سئر ڪندڙ، فوٽ پاٿن تي ڌڪا کائين ٿا.
حاصل مطلب هيءُ آهي ته؛ نصيب، سدائين ساڳيو نه آهي. شاهوڪاري سدائين نيبهه ڪونهي. انسان ڪڏهن امير آهي ته ڪڏهن غريب. نصيب جو چڪر سدائين پيو ڦري.