لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

چونڊ سنڌي چوڻيون

ڪتاب ”چونڊ سنڌي چوڻيون“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي پهاڪن ۽ چوڻين جو ڪتاب ڪيهر مهرچنداڻي جو لکيل آهي جيڪو 1981ع ۾ گجرات سرڪار جي مالي مدد سان هندستان ۾ ڇپيو.
Title Cover of book چونڊ سنڌي چوڻيون

50. جان جيئين، تان سک. (چوڻي)

جنم کان وٺي موت تائين، انسان ڪجهه نه ڪجهه پرائي سگهي ٿو. سڄو سنسار هڪ مھان پستڪ جيان آهي، جنھن جو هر ورق آزمودي، سکيا ۽ گيان سان ڀريو پيو آهي. انسان جيترو جيترو وڌيڪ آزمودو پرائيندو، اڀياس ڪندو، اوترو ئي وڌيڪ ٻڌيوان ۽ سمجهدار ٿيندو. جيون، ڪافي ڪجهه پرائڻ لاءِ آهي. پنج پستڪ پڙهي، اسڪولي، ڪاليجي تعليم پرائي، ماڻھو سڀ ڪجهه سکي وڃڻ جي هام نٿو هڻي سگهي. ظاهري طور، اسين تعليم پرائي، پاڻ کي ڪيترو به تعليم يافته يا علمدان ڇو نه سمجهون، پوءِ به ڪڏهن نه ڪڏهن غلطيون يا چڪون ڪري وجهنداسون. هن وقت تائين سنسار ۾ ڪو به پريپورڻ منش پيدا نه ٿيو آهي. جيون جي اڀياس ۽ الڳ الڳ آزمودن مان ئي منش سمجهدار ۽ پريپورڻ بڻجي سگهي ٿو. قدرت جي هر وستوءَ ۾ ڪا نه ڪا سکيا سمايل آهي. سکيا، فقط پستڪن ۾ ئي ڀريل نه آهي، جو اهي پڙهي پنھنجي سمجهه وڌائي سگهجي. ڪنھن نه ڪنھن وقت، ڀل ٿيڻ ممڪن آهي. ٿوريءَ ڄاڻ يا محدود علم تي، غرور ڪرڻ اجايو آهي. ماڻھو جيستائين جيئرو رهي، تيستائين ڪجهه به پرائيندو رهي. انسان کي اڻ-ڳڻين لاهين چاڙهين تان گذرڻو پوي ٿو. انسان، ڄمار جو به قدم کڻي ٿو. ان لاءِ صحيح ڄاڻ ۽ آزمودو هجڻ، تمام ضروري آهي. ڪير به ائين نه سمجهي ته مونکي مڪمل آزمودو يا ڄاڻ آهي ۽ ان ڪري ڪجهه به وڌيڪ سکڻ جي ضرورت نه آهي. جي ائين سمجهن ٿا، سي وڏي ڀُل ڪن ٿا. انسان لاءِ اهو صحيح قدم ثابت ٿيندو ته جيستائين هن جھان ۾ جيئرو هجي، تيستائين سکندو رهي.
حاصل مطلب: انسان جيستائين جيئرو هجي، تيستائين پنھنجي ڄاڻ ۽ اڀياس، آزمودو ۽ علم وڌائيندو رهي.