70. سوَ بندگي؛ هڪ رنجگي.
سنڌيءَ ۾ چوڻي آهي، “آهه غريبان، قھر خدائي.”
مطلب هيءُ ته، غريب جي آهه خدا جي قھر مثل آهي. ڪنھن کي به رنجائڻ، انسان جو ڌرم ناهي. ڪيترا ماڻھو ائين سمجهندا آهن ته؛ پڃ ڪرڻ، مندر ٽڪاڻن ۾ وڃڻ ۽ آرتيون ڪرڻ سان ايشور راضي ٿئي ٿو. ايشور تڏهن ريجهي ٿو جڏهن ڪنھن کي به رنجايو نٿو وڃي. انسان چاهي سو دفعا ايشور جو نانءُ جپي پر هو جيڪڏهن ڪنھن کي رنجائي ٿو ته اهڙي انسان جي بندگي ايشور وٽ قبول نٿي پوي. دکي دل مان نڪتل آهه، ايشور جي درٻار ۾ قبول پوي ٿي ۽ ستائيندڙ کي جلائي ڀسم ڪري ٿي ڇڏي. انسان، هن پرٿويءَ تي آيو به آهي ته ٻين جي ڀلي لاءِ، ٻين جي ڀلي ۾ ئي پنھنجو ڀلو ۽ سک سمايل آهي. رڳو ايشور جو نانءُ جپڻ سان جي ايشور راضي ٿئي ها ته سڀ انسان ايشور جي درٻار ۾ قبول پون ها پر ورلو ڪو آهي جو سندس در اگهامجي ٿو. اگهامجي اهو ٿو، جو ڪنھن کي به رنجائي نه ٿو. هڪ رنجش ۽ دردي دانھن، سؤ بندگين کي به مٽائي سگهي ٿي. ان ڪري انسان جو فرض آهي ته، ڪنھن کي به نه رنجائي. پرڀوءَ کي تڏهن ئي پائي سگهجي ٿو، جڏهن انسانيت جي شيوا ڪجي ٿي ۽ موٽ ۾ ياد ۽ دعا حاصل ڪجي ٿي.
حاصل مطلب: انسان جو فرض آهي ته، سڀني جي شيوا ڪري، اهنڪاري ۽ هٺ وچان ڪنھن کي به نه رنجائي.