44. جتي وڻ نه آهي، اُتي ڪانڊيرو به درخت. (سنڌ، پھاڪو)
هيءُ پھاڪو تڏهن چيو ويندو آهي، جڏهن ڏسبو آهي ته؛ ھڪ ھنڌ گهڻا ماڻھو مورک ۽ اياڻا آهن، پر منجھن ٿوري گيان سمجهه وارو ھڪڙو ماڻھو موجود آھي. ان گھٽ سمجھ واري کي، مڙني مورکن جي ڀيٽ ۾ عقلمند سمجهيو ويندو آهي. هو پنھنجي سمجهه جي وڏائي، پاڻ ڪندو آهي. ڀلا ٻيا ماڻھو به ڇا ڪن؟ مثال طور؛ جيڪڏهن ھڪ ڳوٺ ۾، سڀ اڻ پڙهيل هجن ۽ اتي جيڪڏهن ڪو ٿورو پڙهيل ماڻھو اچي رهندو ته ڳوٺ جو هر هڪ ماڻھو پيو کيس سلام ڪندو ۽ صلاح مصلحت لاءِ وٽس ايندو.
مٿينءَ حالت کي ڌيان ۾ رکي، هيءُ پھاڪو ڪم آڻبو آهي.