66. رب رُسي مَتِ کسي، هڻي ڪونه هٿيار.
انسان اهنڪار وچان، پاڻ کي ٻئي ڪنھن جھڙو به نٿو سمجهي. اهنڪار، سدائين قائم نه آهي. انسان ائين سمجهي ٿو ته؛ هو ئي سنسار جو ڪرم داتا آهي، پر اهو سمجهڻ غلطي آهي. سدائين ايشور جي ڪرم کي، لڪل نموني جاچي رهيو آهي. انسان هٺ وچان، پاپ ڪري ٿو ۽ ٻين کي ستائي ٿو.
ايشور هر انسان کي، سندس ڪيل پاپ جي سزا ڏئي ٿو. البت ائين آهي ته ايشور ظاهر طرح سان ڪنھن به انسان کي ڪو هٿيار يا لٺ وغيره ڪو نه ٿو هڻي. بلڪ پاپي ۽ پاکنڊي انسان تان، پنھنجي ديا درشٽي هٽائي ٿو. اهڙو پاپي شخص، ٻڌي ميڻ بڻجي، وڌيڪ پاپ ۽ انياچار ڪري ٿو. آخر ۾ اهڙي اهنڪار ۽ هٺيلي شخص جو انت، اچي ٿو.
ايشور جي شڪتيءَ ۽ طاقت اڳيان، سڀ وسيلا بيڪار بڻجيو وڃن ٿا. انسان کي جڳائي ته پرم پتا پرميشور کان سدائين دعا گهرندو رهي. ديا ۽ رحم لاءِ، ايشور در بکيا پنندو رهي. جنھن به انسان کان، ايشور منھن موڙي ٿو، سو اوشيه دکي گهاري ٿو ۽ سدائين ڪڌا ڪم ڪري ٿو.، جنھن انسان تي، ايشور جي مھر نه آهي سو انسان ڪوتاهه ٻـُڌيءَ وارو بڻجي وڃي ٿو. رانوڻ، هرڻاڪشپ ۽ ڪيس وغيره جا مثال به اتھاس ۾ آهن. جن شخصن ايشور جي هستيءَ کي وساري، اهنڪار کان ڪم ورتو. انھن تان ايشور، ديا جي نظر هٽائي ڇڏي. آخر ۾ اهڙن شخصن جو بريءَ طرح انت آيو. ڇاڪاڻ ته هنن جي سمجهه ئي تنگ ۽ سوارٿي بڻجي ويئي. سمجهه کسجي وڃڻ سان، هٿيار بنان ئي ان ماڻھوءَ جو انت اچي ٿو. ان ڪري اسان کي سدائين ايشور کان سندس رحم ۽ ديا لاءِ دعا پنڻ گهرجي.