18. بھشت ماءُ جي پيرن هيٺان آهي.
پر دک اهو آهي جو ٻار جڏهن وڏا ٿين ٿا، جوان ٿين ٿا، ڪمائڻ لڳن ٿا تڏهن پنھنجي ساڃهه وڃائي ٿا ڇڏين ۽ ماءُ جا ٿورا نٿا لاهين. نه فقط ايترو پر ڪو اولاد اهڙو نکرو پيدا ٿو ٿئي، جو ماءُ کي سک ڏيڻ جي بدران ڏک رسائي ٿو. سنڌيءَ ۾ چوڻي آهي ته؛ “ماءُ جو پٽيو، ڪڏھن نه چٽيو.” جيڪو اولاد ماءُ جي آسيس نٿو کٽي سو ڪڏهن به سکي بڻجي نٿو سگهي. ماءُ جي آسيس ئي اولاد جي سک سمان آهي. ماءُ جي سکيا سرڳ سمان آهي. ڀلي ڪو انسان مندر ۽ ڌرم-شالائون ٺھرائي، دان ۽ پڃ ڪري، سرڳ ۾ وڃڻ لاءِ بکيه ڪرائي. پر جي هو ماءُ جي شيوا نٿو ڪري ته ان جا اهي سڀ اُدم، وئرٿ آهن. سڄي عمر به ماءُ جي شيوا ڪرڻ سان اُن جا ٿورا اولاد لاهي نٿو سگهي. سچو سک ۽ سرڳ ماءُ جي پيرن هيٺان آهي. اُهو تڏهن نصيب ٿئي ٿو، جڏهن ماءُ جي سچي دل سان شيوا ڪبي. جيڪو ماءُ جي شيوا نٿو ڪري ۽ ان جا ٿورا نٿو لاهي، ان کي “ڳڻ-چور” چيو ٿو وڃي. جيڪو ماءُ جي شيوا ڪرڻ کان ڪنارو ڪري ٿو، اُهو جيئري ئي نرڪ جھڙي جيون گهاري ٿو. ان ڪري اسين به جيڪڏهن پنھنجي جيون سکي بڻائڻ چاهيون ته ماءُ جي دل لڳائي شيوا ڪريون.