لوڪ ادب، لساني ۽ ادبي تحقيق

چونڊ سنڌي چوڻيون

ڪتاب ”چونڊ سنڌي چوڻيون“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي پهاڪن ۽ چوڻين جو ڪتاب ڪيهر مهرچنداڻي جو لکيل آهي جيڪو 1981ع ۾ گجرات سرڪار جي مالي مدد سان هندستان ۾ ڇپيو.
Title Cover of book چونڊ سنڌي چوڻيون

67. روههِ رلا، مٿي کلا.

موجوده سماج، مکيه طور، ٻن حلقن ۾ ورهايل آهي؛ شاهوڪار ۽ غريب. شاهوڪار، غريبن کي پيڙڻ ۽ ستائڻ جا روز روز نوان رستا اختيار ڪري ٿو. سچ پچ اها رحم جوڳي حالت آهي جو ڪسان ان پئدا ڪري، پر سندس ٻچا، داڻي داڻي لاءِ پيا ٻاڏائين. ڪوري ڪپڙو اُڻي، پر سندس ٻچا سدائين تن-اگهاڙا ڀٽڪندا رهن. رازو جاءِ جوڙي، پر سندس ڪٽنب تتيءَ ٿڌيءَ ۾ اجهي لاءِ محتاج آهي. اسين ائين چئون ته؛ سڄو پورهيت طبقو، سرمائيدارن جي ظلم جو شڪار ٿيل آهي، ته به وڌاءُ نه ٿيندو. ويچارو پورهيت، پورهيو ڪري ۽ ان جو ڦل شاهوڪارن کي ملي. غريب پنھنجي جيون کي سنوارڻ ۽ سڌارڻ لاءِ بي پناهه ڪوشش ڪري ٿو. ڏينھن رات هڪ ڪري، جتن ڪري ٿو. گرميون سرديون سھي، وقت ڪاٽي ٿو. ليڪن پوءِ به ان لاءِ بکون ۽ فاقا. غريب پورهيت، ان آس تي ٺڳجي ٿو ته من محنت جو ڦل مونکي ملي. ائين ٿئي نٿو. شاهوڪار، جنھن رات جي ننڊ جو هڪ پل به نه وڃايو آهي. جنھن سرءُ جون سرديون ۽ اونھاري جون لڪون ۽ جهولا ڪڏهن به برداشت نه ڪيا. آس-وندي پورهيت جون سڀ اميدون، مٽيءَ ۾ ملي وڃن ٿيون، جڏهن سندس محنت جو اجورو ٻين کي ملي ٿو. ويچارو ڪڙمي، صبح جو سويل اُٿي زمين تي وڃي هر کيڙي ٿو، ان آشا سان ته فصل لھندو، اهو کيس ملندو. پوءِ فصل لٿو ناهي ۽ زميندار کڻي ويو ناهي. هن لاءِ وري ساڳيا اهي ئي ڌڪا ۽ ٿاٻا، ساڳي دشا، جا ٻين پورهيتن جي آهي.
حاصل مطلب: غريبن جي قسمت ۾ سدائين ڌڪا ۽ ٿاٻا لکيل آهن، پوءِ چاهي هو ڪيترو به محنت ڇو نه ڪن.