47. جتي باهه ٻري، اُتي سيڪ اچي. (پھاڪو)
اندروني معنى: هت باهه جو اشارو، دک سان آهي. انسان جي جيوت هڪ-ڪري ۽ سريکي نٿي هلي. زندگيءَ جا واقعا ۽ حادثا، لاپرواهه آهن. کين ڪيترو به روڪڻ سان، روڪي نٿو سگهجي. هر هڪ انسان جي جيون ۾، تڪليفون ۽ مشڪلاتون اچن ٿيون. جنھن سبب، انسان دک ڀوڳي ٿو. دک جو لاڳاپو، صرف ان انسان سان آهي، جيڪو ان دک جي جنڊ ۾ پيڙجي ٿو. ٻئي ڪنھن انسان کي، ٻئي جي دک جي نه ڪا ڄاڻ رهي ٿي ۽ نڪو مٿس ان جو اثر به ٿئي ٿو. مثال طور؛ ڪنھن دڪاندار کي ڌنڌي ۾ ڪو نقصان پوي ٿو، يا ڪنھن گھر جو ڪو شخص گذاري وڃي ٿو ته ان شخص جي موت جي دک جو اثر، رڳو سندس ڪٽنب تي ئي ٿئي ٿو. ٿوريءَ دير لاءِ کڻي پاڙيوارا يا دوست، ان ڪٽنب سان همدردي ڏيکاريندا به آهن. پر جيترو اثر ان ڪٽنب تي هوندو، اوترو ٻئي ڪنھن تي به نه پوندو. دک جو احساس ۽ اثر، ان شخص کي ٿئي ٿو، جيڪو اهو دک ڀوڳي رهيو آهي. ان ڪري ئي چيو ويندو آهي ته؛ ‘جتي باهه ٻري، اتي سيڪ اچي.’
حاصل مطلب: دک جو اثر، فقط ان انسان تي ٿئي ٿو، جنھن کي ڪنھن دک اچي وڪوڙيو آهي. ٻئي ڪنھن تي به ان دک جو اثر نٿو ٿئي.