23. ٻڪري جنھن وڻ سان ٻڌجي سو وڻ چري.
سمجهاڻي: ٻڪريءَ جي اهڙي ته ڪِني عادت ٿيندي آهي جو ٻڪرار ڇانوَ جي خيال کان، جيئن ٻڪريءَ کي آسائش ملي، کيس وڻ سان ٻڌندو آهي. ٻڪري وري پنھنجي سوارٿي عادت ۽ سڀاءَ انوسار، اُن وڻ جا پن پئي چرندي آهي.
مٿين چوڻيءَ سان ٺھڪندڙ سنڌيءَ ۾ ٻي به چوڻي آهي. ڪي سوارٿي انسان اهڙي گندي سڀاءَ جا ٿيندا آهن، جو جنھن ٿالھيءَ ۾ کائين، انھيءَ ۾ ئي سوراخ ڪن.
مطلب اهو آهي ته جڏهن ڪو همدرد دوست، پنھنجي ڪنھن دوست کي اوکيءَ ۾ مدد ٿو ڪري يا اويل سويل ڪم ٿو اچي ته پوءِ ڪي سوارٿي ۽ ٿوري سمجهه وارا دوست ٻئي دوست جي ايمانداري، همدردي ۽ سچائيءَ جو ڪو خيال نه رکي اُن کي نقصان پھچائڻ جي پيا ڪوشش ڪندا.
جيتوڻيڪ ائين ٿيڻ نه گهرجي. انسان جو اهو اخلاقي فرض هئڻ گهرجي ته جنھن دوست، کيس ڪنھن ڏکئي ڪم وقت مدد ڪئي يا سندس ڪم آيو آهي ته پوءِ اُن کي نقصان نه پھچائي. پر ڪي پنھنجي محدود سمجهه ۽ سڀاءَ کان لاچار هوندا آهن. اگر کين ڪو ٻيو نه ملندو ته وتندا پنھنجن کي آزاريندا ۽ ستائيندا. هو سڀاءَ کان مجبور ۽ لاچار هوندا آهن. جھڙيءَ طرح وڇونءَ جو ڪم آهي ڏنگ هڻڻ، پوءِ چاهي ڪو سٺو هجي يا برو. ان طرح پنھنجي سوارٿي سڀاءَ وارا جيو، پنھنجن کي به آزارڻ کان نٿا رهن. جھڙيءَ طرح ٻڪري بنا سوچ ويچار جي اُن وڻ جا پن چري ٿي جو وڻ کيس ڇانوَ بخشي ٿو.