92. ڪر شيوا ته، ملني ميوا. (چوڻي)
دنيا جي سڀني پدارٿن ۽ ڪارجن ۾، شيوا اُتم ۾ الم ليکي وڃي ٿي. شيوا جھڙي بي بھا ۽ املهه وستو، هن جھان جي اندر ٻي آهي ئي ڪا نه. انسان، ڌن دولت ڪٺي ڪري ٿو. تتيءَ ٿڌيءَ کان بچڻ لاءِ، جوڳا اپاءَ اختيار ڪري ٿو. اهو سڀ ڪجهه ڪرڻ ۾، گناهه نه آهي.
جيوت جي ضرورتن کي پورو ڪرڻ به لازمي آهي. ساڳئي وقت، انسان جو اخلاقي فرض آهي ته دنيا ۾ دکين، ستايلن ۽ اپاهجن جي شيوا ڪري. شيوا جو کيتر، محدود نه آهي. شاگرد، پنھنجي گروهه جي شيوا ڪري. اولاد، مائٽن جي شيوا ڪري. انسان، سٺو نگر-واسي بڻجي، ديش جي شيوا ڪري. شيوا جو ميدان، پنھنجن کان به ٻاهر وڌائي سگهجي ٿو. مھان ۽ اتم شيوا، اها ليکي وڃي ٿي، جا بنا ڪنھن سوارٿ ۽ اجوري جي ڪئي وڃي. نشڪام شيوا جو ڦل، اوشيه ملندو. بنا سوارٿ ۽ لالچ جي ڪيل شيوا، اجائي نه ٿي وڃي. نشڪام شيواداريءَ جي هاڪ، هر هنڌ ڦھلجي ٿي. هر شخص، کيس مان ڏئي ٿو. پرماتما جي درٻار ۾، هر شخص جي ڪيل ڪم جو حساب ڪتاب، رهي ٿو. جو شخص سدائين ٻين جو ڀلو ۽ شيوا ڪري ٿو، اهو ڪڏهن به دکي نه ٿو رهي. چڱي انسان ۽ سچي شيواداريءَ جو نالو، نه فقط حيات هوندي ڳائجي ٿو پر وفات ڪرڻ کانپوءِ به جھان، اهڙي نيڪ ماڻھوءَ کي ياد ڪندو رهي ٿو.
حاصل مطلب: شيوا جھڙو اتم ڪم، ڪو ٻيو آهي ئي ڪو نه. دکين جي شيوا ڪرڻ، انسان جو فر ض آهي. پر شيوا نشڪام ۽ نسوارٿ هئڻ گهرجي.
مثال: شيواجيءَ، گرو رامداس ۽ ماتا جيجا ٻائيءَ جي، دل لڳائي شيوا ڪئي. شروڻ ڪمار، ماتا ۽ پتا جي شيوا ڪئي. ماتا سيتا، ڀڳوان رام جي دک سک ۾ شريڪ ٿي، شيوا ڪئي. مھاتما گانڌي، هيمون ڪالاڻي، پنڊت جواهر لعل نھروءَ کي به اڄ ياد ڪيو ٿو وڃي. سو به ان ڪري جو، هنن ديش جي شيوا ڪئي ۽ پنھنجو تن، من ۽ ڌن مٿانئس قربان ڪيو. ان جو ميوو کين اهو مليو جو، اڄ به سندن جس پيو ڳائجي.