37. توڙي وڃي روم، ته به ڍوڍو ۽ ٿوم. (سنڌ، پھاڪو)
سمجهاڻي: انسان جي تقدير ۾ جيڪي ڪجهه لکيل آهي، اهو اوس ٿئي ٿو. هڪڙو غريب شخص، شاهوڪار بڻجڻ لاءِ ڪيترا به کڻي اُدم ڪري، ته به ٿيندو اهو ئي جيڪو سندس قسمت ۾ لکيل هوندو. ڪيترا شخص، پنھنجون آرٿڪ حالتون سڌارڻ لاءِ، پنھنجو وطن ڇڏي ٻئي وطن ويندا آهن پر کين اُتي به اهو ئي هڙ حاصل ٿيندو آهي جو پنھنجي ملڪ ۾ ملندو هون. پنھنجي ملڪ ۾ به هو ڍوڍو ۽ ٿوم کائي گذر ڪندا هئا. يعني غريباڻي زندگي گهاريندا هئا ۽ ٻاهر به کين ساڳي ئي روٽي نصيب ٿيندي. سندن قسمت ۾ جي چڱي روٽي لکيل نه هوندي ته کين ملندي ڪٿان. ان ڪري هي پھاڪو، انھن ماڻھن لاءِ چيو ويندو آهي؛ جيڪي چڱو ڪمائڻ لاءِ ٻاهر وڃن ٿا پر اُتي به کين ڪجهه هڙ حاصل نٿو ٿئي. مطلب هيءُ ته؛ جيستائين سندن قسمت ۾ ڪا چڱائي لکيل ڪانھي، تيستائين کين ڪجهه به نصيب نه ٿيندو، چاهي هزار حيلا هلائين.