آئيني ۾عڪس ڪُراڙو،
سوچي ٿو ھڪ شخص ڪُراڙو
قحطَ ڪَٿا جي ڪردار جيان،
ريگستاني َ رقص ڪُراڙو.
روز ٽپاليءَ ساڻ ملي ٿو،
بانديَ پوسٽ بڪس ڪُراڙو.
ڪاٿي آخر چين تلاشي،
روُح پُراڻو، نفس ڪُراڙو.
مرڪن کان محروم امر ٿو،
لبڙا ڳولي لمس ڪُراڙو.
شاعري
اکين ۾ اُلڪا
ھي ڪتاب امر ساھڙ جي شاعريءَ جو پھريون مجموعو آهي. ايوب کوسو لکي ٿو: ”امر ساھڙ جي سندس محبوب جي مُرڪ جھڙي شاعريءَ کي پڙهڻ کان پوءِ آئون دعوي سان چوان ٿو تہ امر ساھڙ سنڌ جي نئين ٽھيءَ جو نہ رڳو نمائندو شاعر آھي، پر اُن سان گڏ اها بہ حقيقت آھي تہ موجودہ وقت ۾ سنڌ جي هن خوبصورت خِطي ٿر ۾ امر ساهڙ هڪ اعلي پايي جي شاعر جو رتبو رکي ٿو. ”اکين ۾ الڪا“ جو عُنوان خود سنڌ جو المياتي عڪاس آهي. سچ بہ اهو آھي تہ سنڌ جي هر اک اُلڪي جي علامت بڻيل آهي ۽ هر دل نئين نسل جي نسل ڪشيءَ جو نوحو بڻيل آهي.“
- 4.5/5.0
- 49
- 9
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- امر ساھڙ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- ”اکين ۾ الڪا“ بابت ٻہ اکر
- پرينءَ جي پُور جھڙي شاعري
- لطيفي راڳ جھڙي دلربا شاعري
- امر ديپ
- غزل
- دوُري آھي يا سُوري ڪا
- حُسن کان نہ ھرگز ڪنارا ڪبا،
- ڪَي، ڪي منَ جا ميرا ماڻھو،
- راتِ رکي آئي غَمَ گِروي،
- وِڇوڙي ويلَ واھُوندا!
- ڄارِ ڦُلاري ڄيٺ ڇڏيندو،
- سانوڻيءَ جي سار جھڙي ڇوڪري،
- احساس ضروي آھي،
- نڪتي نينگر چانڊوڪيءَ ۾،
- ھُن کان پوءِ ھاڻ زمانا!
- تون وَئين کيس ڇورو ڪري،
- نيڻ پرينءَ جي در تي پھتا،
- ھُو شيرا نيڻ شڪاريءَ جا،
- رڻَ تي رِمِجهمِ راتِ لھي ٿي،
- آئيني ۾عڪس ڪُراڙو،
- روڳي ۽ رولاڪ حياتي،
- راتِ ٿَرَ جَي ٿَڌيءَ جھڙو کپي،
- ڏيھَ مُرڪي ڏِٺو، ڏاتِ مون تي لٿي،
- حياتي وِرِھَ جي نظر ٿِي وَئي،
- وسڪاري جي ويل وري آ،
- ڪا خوشي ڪو مَزو ڪونھي،
- ٿر جا رستا ٿَڪُ ۽ آئون،
- کوھَ پاسي کَڙي دنيا،
- بانوِريءَ جي ٻُور جھڙي شاعري،
- سپنن جي ڦُلواڙيءَ جھڙي،
- رات اُماس نہ گهرجي،
- موت ڪنان ڪو مھڻو ڪونھي.
- ڇوڙ ڇَتن مان ڇَنڊ اسان کي،
- برکا رت برسات بہ گهرجي،
- ياد -نديءَ مان نڪتا سپنا،
- ھَوا روز خوشبوءِ ھڻي ٿي اچي،
- جھڙي شامَ جهڙالي آھي،
- عشق ۾ اڙي ٿي پئي،
- دردَ لڳا دل وارن جھڙا،
- ساٿُ تنھنجو نڪو ثمر آھي،
- اُڀَ ٽاريءَ تي ٽڙيا آھن،
- مُندَ ملڻ جي آئي ڙي!
- مُحبت - جزيرا اکين ۾،
- پاڻياريءَ جو پھر ويو ٿي،
- وسڪارَ ڪَنان پو واريءَ تي،
- ڳُجهيون ڳالھيون کُلي پَونديون،
- راتِ -رَئي تي تارا سِبيا،
- نيھن جي نوازش ختم ٿي وئي،
- توڻي آسَ اڌوري َ آھي،
- راتِ جي رولاڪ وانگي،
- اسان ڪاٿي بہ خواھش جو اڃان لاٿو لڏو ڪونھي،
- چھرو ڪوئي چنڊُ تلاشي ٿي،
- آڳُرَ تنھنجي ايندا رستا،
- جتان حُس ھورا ڪيا،
- ڪينجهر ھُوءَ، ڪنارا ھُوندا،
- يار حجاب تہ ھاڻي ڇڏيا،
- وڇڙي جي وھلوُر ويا ٿي،
- تولئہ ڪَتيون، تارا جاڳن،
- جهرمِر تارا، ٽيڙو، ڪَتيون،
- ڪارو، ڪاريءَ وارا منظر،
- ذھن اُجاري ظاھر ٿي پَئو!
- چانڊوڪيءَ ۾ چيٽَ ۽ آئون،
- ھُوءَ سُرما تيلَ- ڦُليلَ ڪري
- ٽھڪَ ڦُولَ بڻجي ٽِڙي ٿا پون،
- اڃان آس ناھي اُجهاڻي،
- گهڻي رات نيڻن ۾ لھي ٿي،
- جذبا جانان! تون ڇا ڄاڻين؟
- ڏينھُن توڻي رات اسان کي،
- ساجَنيئي جي سارَ اچي ٿي،
- اسان جي دُکي داستان وانگيان،
- ريگستاني رستا آھن،
- بي چين، بيقرار اکڙين ۾،
- تُنھنجون يادون ٽاري ڪوئي،
- ھاڻ انڌاري رات نہ ٿيندي،
- نيڻ-نِھاري ويئي آھي،
- جنھن کي جُڙيو پيارُ نہ ھُوندو،
- ويندي آھي رات ڇڏي نيڻن ۾،
- ھِي رنگت ھُن جَي چوليءَ جي،
- پاڻ تہ آھيون بحرُن وانگي،
- ٻاٻيھي جي ٿر سان نِسبت،
- راتَ سنڌوءَ تي چنڊ لٿو ھو،
- ديدَ کُتل بند در ۾ آھي،
- اسان آسَ ڪاٿي پَلي آ پيارا!
- ھُوءَ جا ھاڻ وئي آ وڇڙي،
- سڄي رات روئي سُتي نينگري،
- اوسيئڙي جي رات ۽ مان!
- گيت غزل ۽ وايون تو لئي،
- ڪيڏي ننگي ٿي پئي آ،
- سوچُون، جذبا ساڻا ٿي پيا،
- چنڊُ ھُوندي اُماس آھي،
- جَرَ جي ڦوٽي جيئن جواني،
- دل وارن کان ڌار حياتي،
- ھُرکر ڇا جي ھاڻ پرين!
- ھُن کان ڏُور، ھليو وڃبو،
- رڻَ ۾ رات رات ٺري آھي،
- ياد اچي ٿو چھرو ڪوئي،
- نظم
- ساڀيائن جا سُندر رستا
- رات کُٽي ٿِي
- ڀٽائيءَ جي ڀَر ۾ دفن ٿيل ھڪ دور
- فَردِ- جُرم
- تو وٽ موٽي ايندس
- آتما
- سنڌوءَ جو ڍول شھزادو
- چُمون ٿا چاھُ مان ڦاسي
- وڏيرا! تون وراڻي ڏي
- گينگ ريپ
- ڳلن جي ڳوٺَ تي ڳوڙھا
- ھَمرچو
- نواڻ کان نا آشنا ماڻھو
- کيليءَ-کُٽڪو
- کلڻ تنھنجا کير جھڙا
- ڪَٿا ديسَ دردن وَندي جي
- اسين تاريخ ٿيڻ گهرون ٿا
- ڀِٽَ ڌڻي تون ڀَرمُ رکجان!
- اسان جي اُجڙڻ جي ڪٿا
- اوڻيھين صديءَ جي آتم ڪٿا
- آشائُن جا پنڇي
- عشق جو رنگ آسماني
- ڇا ھيءَ سنڌ منڊي آھي؟
- وايون
- سپنا سيلاني
- واريءَ ڀِٽُن تي،
- سانوڻ جھڙي سانوري!
- پيارَ ڪھاڻيءَ جي،
- پَکين جيئن پيا،
- ٽِڙندا رُت بَسنتيءَ ۾،
- وينگس ڀنڀا وارَ،
- سانجهيءَ جا ستارا،
- رھندي ڪيسين رات،
- ڪارونجهر جي ڪورَ مٿان،
- ھر ڪنھن ڪُراڙي جي،
- نگراڻي جي نار،
- نُوريءَ نِکڙڻ کان پو،
- بيچين سدا ھي،
- ڀانيو ڪين سُتل،
- واھيري جي وير،
- صُبح توڻي شامَ،
- آءُ تہ رنگ رَچن،
- جهڙي مُندَ جهڙالي،
- چئوسٽا، ڏيڍوڻا ۽ ھائيڪا
- چئوسٽا
- ڏيڍوڻا
- ھائيڪا
سوچي ٿو ھڪ شخص ڪُراڙو
قحطَ ڪَٿا جي ڪردار جيان،
ريگستاني َ رقص ڪُراڙو.
روز ٽپاليءَ ساڻ ملي ٿو،
بانديَ پوسٽ بڪس ڪُراڙو.
ڪاٿي آخر چين تلاشي،
روُح پُراڻو، نفس ڪُراڙو.
مرڪن کان محروم امر ٿو،
لبڙا ڳولي لمس ڪُراڙو.