پاڻ تہ آھيون بحرُن وانگي،
ھاڻ لُڇون پيا لھرُن وانگي.
تون بن تاساري دل-ڌرتي،
ريگستاني ڏھرُن وانگي.
سرڪش سپنا سنڌوءَ جل جان،
نيڻ ڦُليليءَ نھرُن وانگي.
چمڪن ٿا گل چنبيليءَ جا،
چانڊوڪيءَ ۾ چھرُن وانگي.
باک ڦُٽي آ ڀِٽُن مٿان ڏس!
پاڻياريءَ جي پھرُن وانگي.
دل کي درد اُجاڙي ڇڏيو،
ناگا ساڪيءَ شھرُن وانگي.
امر! اُڃايل ٿر تي ئي ڇو؟
قحط پون ٿا قھرُن وانگي.