چئوسٽا
تحفي طور اُماڻي آھي،
جنھن اڄ مون کي امر!ڏياري،
ھڪڙي ياد پُراڻي آھي.
تون آگم بڻجي آءُ سکي!
مان ھير ڏکڻ جي ھُوند ٿيان،
تون واھُوندو ٿي واءُ ورين،
مان وسڪاري جي بُوند ٿيان.
تون آءُ گلابي پير کڻي،
مان چانڊوڪيءَ جي ڇير ٿيان،
تون رين- بسيرا ريٽ اچي،
مان جُونجهڪِڙي جي جهير ٿيان.
ڳوٺ جي ڳھيلي ڇوڪري،
سادڙي سھيلي ڇوڪري،
شھر جي سياڻن کي ھُئي،
پر لڳي پھيلي ڇوڪري.
سار تنھنجي سانورا ھُئي،
ڪي گلن جا ڇانورا ھُئي،
جا من جي آڳر تي لٿي،
باک بڻجي بانورا ھُئي.
ياد تنھنجي ڇانوري جھڙي،
شام جي رنگ سانوري جھڙي،
ٿي ڏھاڙي ڏات مون کي ڏي،
بدن تنھنجي بانوري جھڙي.
ڀورا، ناسي ڀئونر گلن تي،
ٽِڙيا ڄڻ ڪي ٽئونر گلن تي،
ماڪ پوڻ سان مُرڪيا آھن،
ڪومپل ڪَئونر گلن تي.
جنھن وقت پري آڪاس مٿي،
جي ويڳاڻي ڪا ڪونج ٿئي،
تنھن وقت انوکي ساز جيان،
ٿي ڪوتا منھنجي گونج ٿئي.
جنھن وقت اچانڪ دور ڪٿان،
جي ڪرب وتي ڪا چيخ ٿئي،
تنھن وقت اسان جي ھر رچنا،
ٿي تازي ڪا تاريخ ٿئي.
ھِي جي منھنجا گيت مسافر،
رمتي جوڳيءَ جيئن رُلن ٿا،
جڳ ۾ جن جي سرگوشيءَ سان،
خاموشيءَ جا راز کلن ٿا.
مينھوڳيءَ ۾ مِٽيءَ جي خوشبو،
تنھنجي گهر جي گهٽيءَ جي خوشبو،
رچنائن ۾ روز رچي وڃي ٿي،
ساري ھِن سرشٽيءَ جي خوشبو.
ڀئونر گلن سان ڀِرن پيا ٿا،
ڦُلواڙيءَ ۾ ڦِرن پيا ٿا،
نيل ڪنول جي نرم پتن تي،
شبنم قطرا ڪرن پيا ٿا.
ڀُوريون، ناسي ڀٽون آھن،
يا ٻانڌڻيون ڪي ٻٽون آھن؟
جن تي ٽنئوريل جذبن جون ڪي،
شاعراڻيون ڄڻ سٽون آھن.
وري وڇوي جي گهڙي آئي،
ڪچيءَ نموريءَ کان ڪڙي آئي،
اڱڻ اسان جي ڏي اڪيلائي،
لِڪي زماني کان لڙي آئي.
ڏٺا جنھن ڏينھن جا سپنا،
نِڪوري نيھن جا سپنا،
وساري سو ويو آھي،
مُسافر مينھن جا سپنا.
نيڻ جهڪائي مُرڪي بيٺي،
ڪير الائي مُرڪي بيٺي؟
ويندي، ويندي واٽ مٿي ڇو؟
ڪنڌ ورائي مُرڪي بيٺي.
نِگاھُن جو نرم لھجو،
ڪري شل! ڪو ڪرم لھجو،
ٿڌو ھاڻي ٿيو آھي،
اوھان جو ڀي گرم لھجو.
اڙي او سنڌ جا شاعر!
اِھا تنھنجي انا ڪُوڙي،
ڪرين ٿو ديسَ کان وڌ،
وڏيرن جي ثنا ڪُوڙي.
ڏُور توکان ڏَ س ڀلا ڪاڏي وڃان؟
ھِيءُ مَٽائي گس ڀلا ڪاڏي وڃان؟
ديد تنھنجيءَ جي دلاسي تي ڪري،
پاڻ کي بيوس ڀلا ڪاڏي وڃان؟
جڏھن تنھنجيءَ جُدائيءَ ۾،
نِگاھ نمڪين ٿي ويندي،
ھوا ۾ ھُل وڌي ويندو،
گهٽا غمگين ٿي ويندي.