اسان جي اُجڙڻ جي ڪٿا
چند سِڪن جي عيوض،
پنھنجي ئي وجود جي مثبت پَھلوءَ جا،
سڀئي نيڪ ارادا خاڪ ۾ مِلائڻ لئي،
سمورا راز فاش ڪري،
وجود جي ويرين کي اڳواٽ آگاھ ڪندي آ،
۽ اسان اھڙيءَ نِڪميءَ اَنا جا پُوڄاري،
سندس اِشاري ۽ سَھاري کانسواءِ،
حرڪت ناھيون ڪندا،
اسان جي پاروٿي مُھانڊي تي،
نَڪ نِرڄائيءَ جي،
زرد پَتن جھڙي پيلاڻ،
ڪنھن سرطان جيان پکڙي پئي آھي-
اسان جيڪي، ڪنھن روبوٽ جيان،
رڳو بٽڻ دٻائڻ سان ڀُڻ، ڀُڻ ڪندا آھيون،
ھلندا، ڪُڏندا ۽ بيھندا آھيون،
۽ پنھنجون زبانون محض مُفاد ڳِڙڪائڻ لئي،
مِرڪائي سگهون ٿا.
اسا جي اکين تي،
حَوسَ جون لِپريون رکيل آھن،
۽ اسان جا ذھن بيحسيءَ جي دَز جا،
گهرا تھَ چڙھڻ وِگهي ڪنھن آثارِ قديما جا،
کنڊر ٿي پيا آھن.
اسان پنھنجي ھوش ۽ حَواس وارا،
سمورا توازن وڃائي،
ڪنھن ڪوڙھيل پينوءَ فقير جيان،
ھر در تان ٿُڏجون پيا ٿا،
اسان جا احساس حق بخشايل ڪنھن ڪُنوار جيان،
محرومين جي ڏوليءَ ۾،
رتَ جون اُلٽيون اوڳاڇين پيا-
۽ اسان جا جذبا جوش کان وانجهيلَ،
ڪنھن جنسي مريض مرد ۽،
سَنڍ ٿيل عورت وانگي ناڪارا بڻجي ويا آھن،
اسان جا ضمير زَرَ جي زنگ ۾ زنگجي،
سينواريلَ پاڻيءَ جيان بانس ڪري ويا آھن-
اسان جي دامَن تي،
غداريءَ جي ڪارنھَن جا داغ،
دانگيءَ جي تَري جھڙا ڪارا ٿي پيا آھن.
اسان جا لکيل لفظ اُلرون ڪري اسان کي،
ڀُونڊا گهروڙي ڏين ٿا ۽ لعنتون ڏين ٿا.
اسان لئي ڌرتي بہ ٽامُون بڻجي پئي آ،
تہ اُڀَ مان بہ ڄَر جا اُلاوَ ٿا وسن،
پر پوءِ بہ اسان خاموش تماشائي بڻيل آھيون،
۽ اسان جي اندر ۾ مَڙھيءَ جھڙي ماٺ،
۽ ڪنھن قبرستان جھڙي اونداھي پَسي،
۽ اسان جي ايڏي بي حِسي ڏسي،
ستارا بہ سُس پُس ڪري،
اسان جي اُجڙڻ جي ڪٿا،
جڳ سڄي ۾ پکيڙين ٿا،
۽ ٽَھڪَ پڙاڏا بڻجن ٿا-