عشق جو رنگ آسماني
روز رستن مٿي،
ٿا ٽڪرائجن اُتي،
ٿي لھي سُرمئي شام،
اُن مٿان آڙين جي اُڏام،
تنھن مٿان تِتِر-کَرڙي،
۽ شفق جا رنگ سِليٽي،
لھندڙ سجَ جو لال منظر،
ڪنھن نارِجي نِرڙ تي،
تِلڪ وانگي ٿو لڳي،
عڪس اُنھيءَ جو اوتي،
وڃي ٿو دل مٿان،
عشق جو رنگ آسماني،
جيئن ڪنھن جبل مٿان،
ڪُونجن جون قطارون،
پوپٽن جون اُڏارون،
گل خُوشبو، نيڻ-نِھارون،
ڦُوھَ جَواني بدن بھارون،
۽ انيڪ آبشارن جھڙا،
سَندءِ سُندرتا جا،
سوين رنگين سرچشما،
ڦُٽن ٿا ڦُوھارا ڪري،
جِسمَ اسان جي مان جڏھن،
لاڙي لاھِياريِن جيان،
لنگهين ٿا لوڏَ سان،
۽ ھَٺيليءَ ھوڏَ سان،
تڏھن وڃي ٿو توازن،
برابر بِگڙي اسان جو،
پر جڏھن المنظر تي اچي،
ڏسون ٿا ھيٺ نِگڙي،
ٿاريليءَ جي ٿَڻن جيئن،
سُڪل پيٽُ سنڌوءَ جو،
وڏا واريءَ جا دڙا،
نہ سُھڻي نہ ميھرُ نہ چَڙا،
رُڳو ريٽَ جي بدن تي،
لکيل لُڙڪن-ڪَھاڻيون،
۽ مايوس مُھاڻيون،
رھيو نہ جِن جي آھي،
زندگيءَ ۾ زور ڪوئي،
نہ سنڌوءَ ۾ شور ڪوئي،
نہ موجن ۾ مَستي ڪا،
بَچي ڪانہ بَستي ڪا،
۽ ويران وطن ۾،
ڪَلراٺيون ڪُل زمينون،
۽ بي چين ھُو بدينو،
جِت جيوَن جُونَ جو مَھينو،
سڄي سنڌ صحرا لڳي ٿي،
تَسي تي پئي تَڳي ٿي،
تڙپندڙ ڪنھن تاڙي جيان،
ڌَنئوري ڏينھن ڌاڙي جيان،
وطن سان ويساھ گهاتيون،
رات جي رکوالن جي،
چاندنيءَ تي چَئوڪسي،
پري کان پيش ٿي ڪري،
موت جي منظر- ڪشي،
اھڙيءَ اُگريءَ گهڙيءَ ۾،
تون ئي چَئو ڇا ڪجي او ڇوڪري؟
ھڪ طرف حُسن ٿو ڇِڪي،
ٻئي طرف تنھنجون ٻانھُون،
پر مون ڪَنايون ھِن پرين!
دُکي ديسَ جون دانھُون-