ڏيڍوڻا
ٽِڪن بنا ڪنھن ڪنجريءَ جو، اُڊڙيل ڄڻ اَسٿرُ.
ٻکيل ڪُونڀٽَ سان،
گولاڙي جون گولون، گوري گُونگهٽَ سان .
کٻڙن جهليا پيرُون،
آءُ پرين! اوراھُون، درست ناھن ديرُون.
مُک تي موھيڙا،
ڄڻ گُلڙن جي جهلَ سان، رتڙا روھيڙا.
مورَن مانڊاڻا،
ڏھرن ۾ ڏيئن جيئن، ٽِمڪن ٽانڊاڻا.
رقص ستارن جا،
ھيٺ نَديءَ ۾ ڏسجن، عڪس ستارن جا.
ڏُڪر پيا ڪارا،
اُونھاري جو ٿر ۾، واريءَ وسڪارا.
چانڊوڪي چئونرا،
ٽارين تي ٽِنڊريل، ڀينگاريون، ڀئو نرا.
ساوا اڪ ڪنڌيءَ تي،
مِڙيون ماکيءَ مکيون، ٿوھر لام منڌيءَ تي.
راڻو ڇيڙ نہ راڳي!
پَوندي ڪائنات سڄي، ننڊ مِٺيءَ مان جاڳي.
ڀاڳيءَ چِرمي ڳاتي،
ٿر سَڄي ٿَي ڀيڙي، ساڻس جهومر پاتي.
ڇانو بنا اڪ جي،
ڳاڙھاڻ ڇڏي پُٺيان، سجُ لٿو لَڪ جي.
ڪاڇٻي جون ڪامڻيون،
ڪارونجهر جي ڪُک ۾ ، اُڃيون، اڌ ڍامڻيون.
کوکن سان پيٽ ڀري،
ٿو ٻڪراڙ ٻنيءَ مان، واپس ڳوٺ وري.
وڻ تي ويٺل ڳيرا،
تن کي تاڙي ڏي ٿو، باز شڪاري ڦيرا.
ٿر جي واريءَ تي،
جهرڪيءَ آ کيرو اڏيو، نِمَ جي ٽاريءَ تي.
ٿر جي واريءَ تي،
ماڻھو مال مِڙوئي، ھڪڙيءَ لاريءَ تي.
موھن ڇيڙي وائي،
ٿر جي آڪاس مٿان، جهڙ جهالر ڇانئي.
اڇڙي ٿر جون اکيون،
بيٺيون آھن ڀٽ تي، سوجهاڪي جو سکيون.
اڇڙي ٿر ۾ آگم،
اُڀَ کي اوڍائي ڇڏيو، جھڙو ڪر ڪنھن جاجم.