وڇڙي جي وھلوُر ويا ٿي،
ماڻھو سي مجبوُر ويا ٿي.
ھُن جي ھڪڙي ڀاڪر سان ئي،
دردَ سمُورا دوُر ويا ٿي.
ننڊ ڪَچيءَ مان نينگر جاڳي،
سپنا چِڪنا چُور ويا ٿي.
جيوَنَ وَڻ مان جوڀن جا پل،
ماچُوڙي جو ٻُور ويا ٿي.
ھاڻ سياستڪارن جا ھڙ،
نعرا ڀي ناسُور ويا ٿي.
ماڻھَپي جا مُنڪر ئي ڇو؟
دنياوي دستُور ويا ٿي.
اڄڪلھ رت جا رشتا يارو!
ايڏا ڇو اک- پُور ويا ٿي؟