سنڌوءَ جو ڍول شھزادو
سُتو شاعر پيو آھي،
متان ڪو کيس وِرچائي،
ڏسي سپنا رھيو آھي،
سنڌوءَ جو ڍول شھزادو،
ڌُتاري ياد گيريءَ کي،
پُڇي ٿو پيار مان تنھن کان،
اباڻي ڳوٺ جون ڳليون،
جتي ھُو راند رھندو ھو،
سوين الزام سھندو ھو،
مگر سي جيل کان جانان!
ھُيا حسناڪ سئو ڀيرا،
پرينءَ جي شھر ڏي پيرا،
ويا ٿي رات آڌيءَ جو،
اُٿي ڪنھن خواب - خيمي مان،
نِمن جي اوٽ ۾ مليو،
جتي ھُو ميت پنھنجي سان،
اُتي ھُن جيءَ جهو مايا،
سمورا روحَ گر مايا،
گلابي گيت پنھنجي سان،
سنڌوءَ وانگر اُھو شاعر،
وسي ٿو ديس جي دل ۾،
ڪٽي جو قيد ناحق ٿو،
اُنھيءَ جي عشق ارڏي کي،
ڪندا ھِي قيد خانا ڇا؟
جَنھين جي ڏات جا ڏيئا،
ڏسيندا ڏيھَ کي آھن،
پِرھَ جا پنڌ ۽ چارا،
سوين آڪاس تي تارا،
اِجهي ظاھر ٿيا شاعر!
متان تون حوصلو ھارين،
متان ماندو ٿيئن باندي!
وِڇوڙي جي وِگهي تڙپي،
متان تون مُرڪ مُرجهائين،
اِھا جيڪا جياپي جو،
نياپو ٿي نچي پيئي،
چپن تي چاندنيءَ وانگي،
نِسورو نيھُن ئي آھي،
مَئي جو مينھُن ئي آھي.