رات کُٽي ٿِي
ھر ڪو ماڻھو خواب ڏسي ٿو،
ساڀيائن جي ڪارڻ سائين!
سارو لوڪ عذاب ڏسي ٿو-
دردن جي ھِن نِرڌن مند ۾،
گهايل دنيا گهاري ٿي پئي،
سينڌِ سُڪي جنھن جُوءِ جَليءَ جي،
سا ئي ھَنجون ھاري ٿي پئي-
تون ئي تنھا روڳي ناھين،
ايشيا کنڊ بہ ڀوڳي ٿو پيو،
پرٿويءَ جا جيوَ تہ ڇا پر،
اُڀَ ۾ چنڊ بہ ڀوڳي ٿو پيو-
ڌاريون ڪو ڀي ناھي دوست!
سُور تہ سڀني ساڳيا آھن،
ھاڻ نڀاڳيءَ ننڊ منجهاران،
نيٺ تہ ڀاڳيا جاڳيا آھن-
اونڌھَ گهيرا، پوئين ويرا،
ڄاڻ انڌاري رات کُٽي ٿي،
پِرھ پَريءَ جي پانڌ کڻڻ سان،
ڏُور ڏکڻ ۾ باک ڦُٽي ٿي-
اڄڪلھَ آھي سوچَ اِھا ئي،
ناڻو ھُجڻ ڳالھ وڏي آ،
پنھنجي پوءِ بہ سوچ سَلوڻي،
ماڻھو ھُجڻ ڳالھ وڏي آ-