چُمون ٿا چاھُ مان ڦاسي
ڪَئي وِڪجي وِيا ھُوندا،
مگر مُنھنجي مِٺي جانان!
اُھي ماڻھو ٻيا ھُوندا،
جِنين زَرَ جَي ذَري تي ئي،
ڏئي ايمان ڀي ڇڏيا،
تنين ويڪو وڏيرن جي،
نسل نِرڄي منجهان ھرگز،
اسان ناھيون، اسان ناھيون-
اسان جي عشق ارڏي جي،
انوکي ھر ادا آھي،
سڄي جڳ کان جُدا آھي،
اسان جي ظرف کي ظالم!،
ڀلي ڏس آزمائي تون،
وطن جي حُب وِسڪي جان،
پيئون ٿا ڳاٽَ اُوچي سان،
جيئون ٿا ڳاٽَ اُوچي سان،
جَلادن جي جَبر اڳيان،
سندن ڪوڙي ڪُفر اڳيان،
ڪري انڪار ڄاڻون ٿا،
وڏيرن جي وڏائيءَ جو،
وطن سان بيوفائيءَ جو،
زمانو ھِي گواھ آھي،
اُنھن جي غير انساني،
اڌوتيءَ رَوَشَ اوڇيءَ جو،
اسان کي ئِي پتو آھي،
ھِتي ھِن ڀُونءِ ڀُوريءَ تي،
بگهڙ جَي بادشاھيءَ کي،
نڪو تسليم ٿا ڪريون،
نہ ئي فرمان ڦوروءَ جو،
مڃون ٿا موتَ جَي ڊپَ کان،
متان ڪوئي مَڄو ڏيئي،
اسان کي گار للڪاري،
اسان سرڪش شھيدن جي،
وري تاريخَ ورجائي،
ملون ٿا موتَ سان مُرڪي،
چُمون ٿا چاھَ مان ڦاسي،
اسان ھِن ديسَ جا واسي،
اچانڪ جَي ھَٿان ھُن جي،
اگر ڪا چوٽَ کائون ٿا،
ڪٿان جي موٽَ کائون ٿا،
وري ڪنھن واٽَ تان واپس،
اچون ٿا عشق جي اوٽي،
سدا سگريٽ جي ٽوٽي،
جيان جلندا رھون ٿا پر،
ڪري ھرگز نٿا ڄاڻون،
اسان ڪنھن غيرَ سان گڏجي،
غداري سنڌ ڌرتيءَ سان_