ساڀيائن جا سُندر رستا
ساجن جا تہ سنديشا آھن،
وري مِلڻ جي ھيرَ گهلي ٿي،
دوُر ٿيا انديشا آھن،
توءِ پُڄاڻان وِرھَ وڇوڙا،
ڄڻ تہ رُتون سڀ مُنھنجيون سکيون،
وِڄُ وراڪن وانگي سُپرين!
شامَ صُبح ٿي مون سان ٻکيون،
گيت فضا ۾ ڏوُر اُڏاڻا،
بڻجي تُنھنجن يادن جا ساکي،
تون سان گهاريل گهڙي، گهڙي آ،
ڄڻ تہ پَتاشا، لارون ماکي،
ڇيتِ جيان چُڀن ٿا مَن ۾،
تُنھنجين ساروڻين جا سُکڙا،
۽ ڪنھن آويءَ جي اندر جان،
دوُنھان بڻجي دُکن ٿا دُکڙا،
اڃان تہ جوڀن ٽِڙيو ئي ناھي،
اڳ ڪيئن رُت پَن ڇَڻ جي آئي؟
رات جي راڻي! تون ئي چَئو چَئو!
ساجن نڪتو ڇو ھرجائي؟
رُت پيا جي ورڻ جي ناھي،
پو بہ پرينءَ کي ڳوليان ويٺو،
ساڀيائن جا سُندر رستا،
خوابن ۾ مان ڦوليان ويٺو-