چنڊُ ھُوندي اُماس آھي،
رات ڪيڏي اُداس آھي؟
سوچَ جي بدن کي ڍڪيندو،
شاعريءَ جو لباس آھي.
روپلي کان سوا سدائين،
ننگر ھُوندو نراس آھي.
شھر جي شور ۾ اچي ٿي،
زندگي بدحواس آھي.
ڪُونجَ جھڙي ڪُنوار ! تنھنجو،
ڪونہ ڪنھن کي قياس آھي.
سنڌ وارن لئي سجايل،
ٽِڪٽِي ۽ ٽياس آھي.
ھِن اياڻي اٻوجه کي ڀي،
سنڌ! تنھنجي شناس آھي.
ٿاڪ ٿر جي امر! اُڃي کي،
پَلرِيئي جي پياس آھي.