کلڻ تنھنجا کير جھڙا
اَٽل اُميدون ۽ اِرادا اسان جا،
سِرَ ڦِرين جي شھپرن جيان،
سدائين ڳاٽَ اوچي سان،
آپيشاھي نظامَ جي اڳيان،
رات ڏيھُن رَمندا رھيا،
پيرين اُڀراڻا، پيادا مگر،
گهڙي ڪِيھين بہ گَبري ۾،
نَڪي رُڪيا، نَڪي جهڪيا،
ڪنھن بہ جهرلو جابر کي،
سمجهي خُدا سَجدو ڪندا،
ڪيئَن ڀٽائيءَ جا ڀاڳيا؟
جڏھن ڀي ننڊَ مان جاڳيا،
تڏھن تنھنجي ھٿرادو،
ٽِڪساٽَ ۾ پَوندا ٽاڙيا،
اڙي او بي ضمير ڀاڙيا!
اسين سنڌ جا سَفير آھيون،
ڇا ٿيو جي اَلھڙ ڪنھن اُپسرا جي،
اکين جا باندي، اَسير آھيون.
پر، پِرھَ جون پريشان ھَوائون،
۽ نِراس نينگرين جون نِگاھُون،
مَتان دل ھاريو، مَتان مايُوس ٿيو،
عشق جي اُٻيڙ نَديءَ مان اسان،
اِجهو آسَ جو ٻيڙو اُڪاريو،
ڀلي پيار جا پلَ ٻَٽي ٿورڙا،
پر اي پرين! بنھَ صفا ڀورڙا،
اِنھي عشق بازيءَ کان سوا،
مليو بہ ڇاھي ماضيءَ کان سوا؟
پاڻ کي ديسَ جي دَڙن مان،
۽ وڏيرن بي وَڙن مان،
سَسُئيءَ جھڙي سياست کان سوا،
۽ ريڏيءَ رياست کان سوا،
ٻيو ٻُڌاءِ تہ ڇاھي ڇوڪرا؟
پوءِ بہ ھِي ھَلڻ جا ھوڪرا،
اسان جي عشق جو اُھڃاڻ آھن،
۽ ڳاڙھو حُلواڻ آھن،
اکين جي نيري آڪاس تي،
ھِي لڙڪ لَھاڻون ڪري لَٿا،
۽ سارَ جا سانکوريل سَٿا،
ڦَڳُڻ جيئن ڦِلھوري ڏٺاسون،
سوين سپنا ساڀيان جي لئي،
اکين جي اَروڙ ۾ ئي،
سُتل ھُئا سَڄيون راتيون،
۽ مَدھوش مُلاقاتون،
اچن ياد ٿيون اڃان تائين،
ڪاڪَ ڪَنڌيءَ تي ڪيتريون،
ڪيون راڻي رھاڻيون ھُيون،
۽ مومل جي ماڻي جهڙيون،
اسان تن لئي اُماڻيون ھُيون،
چِٺيءَ ۾ لکي چاھتون چَري!
سي سڀئي سَنديشا آھن،
امڪان ۽ انديشا آھن،
آجپي جي اُجري صُبحءَ جا،
جت جَواني جهومندي رھندي،
مورَ جي مَلوڪ ٽور جيان،
۽ ھرڻيءَ جي ھورَ جيان،
ڪا بہ ڪُنواري نہ رھندي،
آرزو املتاسَ جھڙي،
۽ اَڇي احساس جھڙي،
اسان جي عاشقي گهري ٿي،
کِلڻ تنھنجا کيرَ جھڙا،
۽ ڏکڻ جي ھيرَ جھڙا،
ھِي ياد تنھنجيءَ جا يَڪا،
واءَ وڇوڙي جا وَنگيندا،
۽ ڏيلَ منھنجي کي ڏنگيندا،
ڪنھن ڪَڪوريل ڪِرڙ وانگي،
۽ نمازيءَ جي نِرڙ وانگي،
پيارُ پنھنجو پاڪُ آھي،
بي پَرواھ، بي باڪُ آھي.