اسان جي دُکي داستان وانگيان،
گُلابي گُلن سان سِتمَ ساڳيان.
سُتا نيڻ صديون اسان جا رھيا،
مگر ڪين سپنا ٿيا ساڀيان.
ڪٿي رات ٽِڪندا اُھي قافلا،
سمورا جِنين جا اُجڙ آشيان.
وِڇائي اسين نيڻ واٽُن مَٿي،
اوھان جي ڪيون ٿا پرين! آجيان.
سڄي ماجرا ڪن لُڙڪ ٿا بيان،
چَپن سان چَئو يار! ڇا آکيان؟
نڪي ڦُول گجرا، نڪي موتيا،
الئي ڇا اوھان کي مٺا! آڇيان؟