وڏيرا! تون وراڻي ڏي
روانيءَ ۽ سِراڙي جِي،
اڳُوڻيءَ اوجَ کي ٻيھر،
وري واپس ورائڻ جو،
قسمُ ھيءَ قومَ کائي ٿي،
بلاول جو، ڀٽائيءَ جو،
عنايت جهوڪ واري جو،
جڏھن ڀي تنگ توکان ٿي،
اچانڪ جنگ جهيڙي ٿي،
امُن ۽ آجپي جو ئي،
سُريلو چنگ ڇيڙي ٿي،
سڄي سنسار جي اڳيان،
کٿيريءَ-کس دانھي ٿو،
اُڃايل ديس دانھي ٿو،
سنڌوءَ کي تار پاڻي ڏي،
وڏيرا! تون وراڻي ڏي،
عياشيءَ جي بدولت ئي،
وِڪي آ سنڌ راڻي تو.
يزيدن جي ڪھاڻي تو،
وري آ نيٺ وَرجائي،
سياسي سيٺ ھرجائي!
اِھا تُنھنجي سياست ڀي،
اسان جي ڪون ڪم آئي،
روُحاني پيشوائن جي،
غلامي ڏيڻ غم آئي،
مگر ھِن ڏيھَ جا ڏوٿي،
اڃا تائين سُتا ناھن،
اٽي جي اونَ ۾ اوٺي،
ڪڏھن بڻيا ڪُتا ناھن،
جنين جا جهوڪ، اوتارا،
سدائين ٿاڪ تاڙيءَ جا،
جتي مھمان مَتوارا،
کڻي ارمان مَتوارا،
اچن ٿا روز آڌيءَ جو،
تِنين جي تون تباھيءَ جا،
گهڙين ٿو گهاٽ روزانو،
ڪري ھٿَ- ناٽ روزانو،
وِجهين ٿو واڙ ۾ تِن کي،
ڀَتي ۽ ڀاڙ ۾ تِن کي،
سياسي ''سوسَ'' تي ھيري،
مٿي تي ھٿُ تون ڦيري،
وڃين ٿو ڄار ۾ جڪڙي،
شڪاري جيئن پنڇيءَ کي،
مَنڊي ڪنھن دام سان ماري،
ايئن الزام سان ماري،
وِڌا تو واٽ ويندا ڪي،
چوين ٿو: چور سي آھن،
ڍڳا ۽ ڍور سي آھن،
جنين کي جيل ۾ واڙي،
اڏين ٿو ڊيم تون آمر!
رچائي گيم تون آمر !
ڪرين ٿو سنڌ تي قبضو،
جُسي ۽ جند تي قبضو،
مڃون ٿا ٻِٽِ آ تو سان،
سدائن فِٽِ آ تو سان،
چڱيري چُوتِ چوياري،
دلن جي لوڌ درٻاري،
ڪَري ٿي جا ڪِرائي تي،
جُتي پالش جهرلوءَ جي،
مگر مالش جهرلوءَ جي،
ڪندي تاريخ پو ڏسجان،
چنڊي جي چيخ پو ڏسجان…!!!