ٽھڪَ ڦُولَ بڻجي ٽِڙي ٿا پون،
لکين کُڙ-کُٻيتا کِڙي ٿا پون.
کڻي نيڻ نرمل نھاررين متان،
سوين واٽ ويندا ٿِڙي ٿا پون.
ھزارين جَليءَ دل زماني وندا،
اوھان جي ذڪر تي چِڙي ٿا پون.
جڏھن آجپي جي ڪيون ڳالھ ٿا،
الائي بحث ڇو ڇِڙي ٿا پون؟
اوھان جي پُڄاڻان درد بي چَيا،
بنا مُند ٽاڻي مِڙي تا پون.
سڄي شھر جا ڇوڪرا شام جو،
اوھان جي گهٽيءَ ۾ گهڙي ٿا پون.
ڪيون ياد بي درد کي ٿا امر!
تہ ڳوڙھا ڳلن تان ڳَڙي ٿا پون.