اُڀَ ٽاريءَ تي ٽڙيا آھن،
چنڊ، ستارا کڙيا آھن.
ھڪ نقطي تي نيٺ اچي اڄ،
سوچون، سپنا مِڙيا آھن.
صدين کان ھا ساڻ سفر ۾،
رات اچانڪ وِڇڙيا آھن.
انڌيارُن جا عادي ماڻھو،
چانڊوڪيءَ کان چِڙيا آھن.
ماڪَ ڀنا رابيل پرينءَ جي،
واسينگن ۾ وچڙيا آھن.
نيٺ تہ نچندڙ ناچوءَ جا ڏس،
پيرَ پرھَ جو ٿِڙيا آھن.