آشائُن جا پنڇي
جي ساٿ تنھنجو سکي!
وري مون کي جُڙي پئي،
تہ نينھَن جي ننگر تي،
مُند ڪائي مُڙي پئي،
۽ انڌياري جيون جي،
اُڀ-آڳُر تي اُجرو،
ڪوئي چَنڊ-چھرو،
وري نئين سِر کڙي پئي،
۽ تون جھڙي چاندني،
منھنجي من-پڌر تي،
پريمي رچنائن جي،
ڪُنوارن ڏارڙن مٿان،
لفظن جا رنگرتا ڪيئي،
گَئونچَ ٿي ٽِڙي پئي،
۽ چَئو ڏِسائن ۾،
تنھنجي ڦُوھَ جوڀن جي،
ڪائي خُوشبو گهلي پئي،
۽ آشائن جا آدرشي،
پياسا پنڇي پرين!
ڪويتا - لامُن مٿان،
وري آشيانا اڏي،
لُڏي لاتيون لَنون،
۽ رڳو لائون لھن،
سُندر سپنن سان،
ساڀيائن جي سيجَ تي-