ھُوءَ سُرما تيلَ- ڦُليلَ ڪري
ٿِي گهائي نيڻ غُليلَ ڪري.
نابُود سمورا شال خُدا،
ھن ڌرتيءَ تان ڌاڙيل ڪري.
ھر رات ڦُڙا رتَ جا روئي،
ٿي ماڪ ڀنا رابيل ڪري.
واھيرن ڏي ورندا آھن،
سڀ پنڇي پونئي ويلَ ڪري.
ھر اسٽيشن تي ھڪ ٻئي کان،
ٿي روز جدا ڪي ريلَ ڪري.
ماٿاريءَ تي مور ٽھو ڪيو،
ڊوڙ اچي ڪائي ڊيلَ ڪري.
امر اياڻي جي محبت جا،
ڀرم ويو ڪوئي ڀيلَ ڪري.