مُڇ ۾ ماڻھو وٽيل آ
ڪير آهي جنھن کي پنھنجي
ڪائنات ڪونه آهي
ڪير آهي جنھن کي پنھنجو
ڏينھن آهي رات ناهي
هيءَ حياتي لٺ تي ليٽيل
ڪنھن پوڙهي جو پُراڻو پنڌ آ
ساز ۽ آواز اڳيان
ڄڻ ڪو ڪپيل ڪنڌ آ
هوڪرن جي هُل ۾ اڄ
بڇ تي ميڙو متل آ
رڇ ڪُتي جي ويڙهه سامھون
مُڇ ۾ ماڻھو وٽيل آ
وقت پنھنجي ويڙهه جا
هارائي ويٺو آهي حربا
ڪوڙهه جھڙا سڀ قصا ٿيا
مرض ۾ هن مبتلا
جنگ جيڪا آ جبل جي روپ ۾
ڪير ماڻي ڪامڻيءَ کي
اڄ ڪجل جي روپ ۾
دائرن جي ديس ۾ جو
پيا ورهائيبا وڃون
خوف جو خلقيل خُدا
آهي اجل جي روپ ۾
ڪو نه ٿو ڪو ڀي وڍي
پنھنجي سُڪل هن
قلب جھڙي ڪاٺ کي
پاڻ ۾ پوريو ويٺو آ
پنھنجي پوڄا پاٺ کي
سڀ خليفا خلق جھڙا
آسڄو مطلب جو ماڻھو
هٺ ۾ هڪڙو هجوم آ
ٻيو رُڳو آ رب جو ماڻھو
ڪو نه پنھنجو پاڻ کي
ڪو ڦلھوري ٿو ڏسي
ساهه جون سهڪيل نسون ڀي
ڪونه سوري ٿو ڏسي
مان ڇڻان ٿو ڇڪ سان
ڪنھن پپر جي پن وانگر
۽ هوا جي هوڏ مونکي
پئي ڇڪي ٿي ڇرَ وانگر
پيو ٻُڏان مان ٻانھن تائين
هر ڪنڌيءَ جي ڪانھه تائين
اڄ وري ڏس مونکان منھنجون
ڪائناتون سڀ وڃائجي هن ويون
سج ٻاڪاري ٻُڏو ۽
چنڊ راتيون سڀ وڃائجي هن ويون.