ٻھراڙيءَ جي ٻانھُن جو تون ڄڻ ته ڪنوارو ڪنگڻ آهين.
گهور سان دل ۾ گهر اڏين ٿي عشق نگر جي اوڏڻ آهين.
آئون بٺيءَ تي باهه جيان ئي پاڻ پچان پيو پنھنجي پُڙ ۾،
تون به رهي وڃ رات ڪا مون ۾ منھنجي اُڀ جو اوڇڻ آهين.
توکي ئي ماڻڻ جي لاءِ روز رُلي ٿو روح جو روپلو،
تون جا راسوڙن جي رُت ۾ ڪارونجهر جي ڪولھڻ آهين.
منھنجن صوفي نظمن ۾ تون ننڊ ڪرڻ جو ايندي آهين،
گيڙو رتا ٿي گيت ويندا هن جيءَ جي جهنگ جي جوڳڻ آهين.
مان به ڦُٽي ڪنھن سائي سلي جان تومان ئي اُڀرڻ ٿو چاهيان،
تون ڀي مون ۾ مُند نئين ٿي پوک آئي جو پوکڻ آهين.