چنگ وانگر وڳيون ڄڻ ته چڙيون هُيون.
سي وهيءَ ۾ وڇيريون ڪي جڙيون هُيون.
مان سڄو پاڻ ۾ ئي پُسي هو پيس،
وڏ ڦُڙا ٿي وٺيون ڇا ته ڳڙيون هُيون.
واس ڪيڏا هُئا هل هوا کان پُڇون،
هو گُلن جيان جو ٽارين تي ٽڙيون هُيون.
عشق مون ۾ اُڏاڻو اڳي کان گهڻون،
سڀ مندون توڏي واپس جو مُڙيون هُيون.
ڏينھن ڏاڙهونءَ جھڙا ها لٿا تن مٿان،
هو جڏهن کان جوانيءَ تي چڙهيون هيون.
ڪنھن نه سبيو هڻي چاهه جون ڪي چتيون،
سڀ سُئيون ساٿ جون ڀي بي وڙيون هُيون.
ڀاڳ پنھنجو به ڪانن جي ڀت جھڙو هو،
۽ نه جوڀن کي آيل ڪي لڙهيون هُيون.