اسان پاڻ ۾ توکي پوکي پرين!
اسان پاڻ ۾ توکي پوکي پرين
لُڻڻ لئه ڏئي لڱ آهن ڇڏيا
تکو ڏيھه سارو هي ڏانٽي جھڙو
ڪپڻ لئه رُڳو ڪنڌ پيو ٿو کڻي
سوين سازشن جي سٿن ۾ رکي
وڍي وقت سارين جيان آ سٽيو
رُڳو ڳاهه پنھنجي ئي ڳالھين جي ٿي آ
وڇوڙا کڻي ڪاهه والين تي ٿي آ
ڇنڊيوسين گهڻو پاڻ مان پاڻ کي پر
مگر ڪونه سوچن کي اُڌڻي سگهياسين
وڏا وهڪرا دؤر جي هن درياهه جا
هوائن کي مُٺ ۾ نه ميڙي سگهياسين
سڪڻ جا سوَين سال سامھون رکي
ڏسڻ لئه نوان ڏينھن ڏسندا رهياسين
اِهو نينھن نانگن جي کاڌي جھڙو
ذري مان ذرو زهر پيئندا رهياسين
خُدا جي تصور جي تاريخ جا ڀي
پنا پنھنجي هٿ ساڻ ڦاڙي ڇڏياسين
مڃون ٿا وڃائجي وڃڻ کان اڳي
ٻيا ٽوپبا نڪ نئين سر نٿن لئه
اکيون ٻاٽ ۾ ڀي ٻلي وانگي ٻرنديون
ڪي غيرت جون ڳالھيون ۽ دوناليون کڄنديون
ڪبوتر جهڙا خيال خاموش ٿيندا
جڏهن کونڌ خوشبوءَ جي هيڪاندي ٿيندي
تڏهن پوپٽن جا روئڻ ياد ايندا
ڀڄي ڀاڳ جون بيل گاڏيون به پونديون
چپي چاڪ ويندا ڪي چاهت جا چرچا
مرڻ جا مزا موت پيو ماڻيندو
ڄميل ٻار جي رڙ جهڙي ئي رُت ۾
وري ناڙا نئين سر وضاحت سان وڍبا
وفا جا رُمالن تي پيا ڀرت ڀربا
منڊيءَ ۾ ڪو آڱر جھڙو عشق لھندو
ڇلن وانگي توڏي مان ڇڪجي پيو ايندس
تکو تيز تڪڙو نه رُڪجي مان ايندس
نه ضايع ڪبو هاڻ هڪ ڀي زمانو
گهڻو ڌوتو دردن جي دوکي پرين
اسان پاڻ ۾ توکي پوکي پرين
لُڻڻ لئه ڏئي لڱ آهن ڇڏيا.