مُھاڻو
ڪنھن مُھاڻي جي اکين جي خواب وانگر
وقت گوڏن ڀر اڃان گسڪي پيو
۽ مڇيءَ هاڻي ککايل خيال کي
روز ٿو بازار سان ڀيٽيو وڃي
۽ اُنھيءَ جي گوڏ تي ڀي
گپ جي ليپا لڳل هن
جنھن کي ڌوئي آ نه سگهيو
ديس جو ڪو ڀي درياهه
روز آرهڙ ۾ احساسن جو سُڪائي ٻج ٿو
اڌ سڙيل سگريٽ جيان پيو سڙي ٿو سج ٿيو
هن جي راتين جي رليءَ ۾
سگهه ناهي سيءَ جهلڻ جي
زال هن جي ڏير ۾ ڏانٽو گُهمائي
پن جا ٺاهي پکا ٿي
پر نه ڀاڳل جي ٻُٽين ٻانھن ڪڏهن
ساريا ڪي سونا ڪنگڻ
اڄ به اُن جي نڪ ۾
ڪاني جو آ ڪوڪو پيل
۽ سڄو چولو به چتين سان سٿيل
ٻار تنھن جا اڌ اُگهاڙا
روز جهولڻ سان اُپائين ٿا ڊاها
هي پتڻ جو پاتڻي
رڇ ۾ ڦاٿل رڙي جيان
روز ٿو ڦٿڪي ڦنڌن ۾
ٻانھون غربت جي رسي جون
ڄمڻ سان پاتل ڪنڌن ۾
ڌُٻڻ هڪڙي دل اندر
روز ٿي گارو ڪري
روز ٿو اُٿلو اچي هن مُھاڻي جي مٽيءَ کي
پر نه اُڇلي ٿو خُدا
هن مان ڪڍي بُک جي بٺيءَ کي
هي مُھاڻو اڄ به ڳولي پيو نصيبن جي ڪا نوري
ڄام جي ڄاري ۾ اٽڪائي اُميدن جي انگوري.