پاڻ عيسيٰ جيان اڪيلا پيا صليبن تي چڙهون.
جنگ هڪڙي دؤر جي هارائي ٻيھر پيا وڙهون.
پيو خيالن جو خُدا ڪو روز مون ۾ ئي رُلي ٿو،
اچ ته پنھنجي آسمانن ۾ گهٽائون ٿي گهڙون.
اچ ته سرمد جي گهٽيءَ ۾ ڪي رُبائيون ٿي رُلون ٻئي،
ڇو ته اورنگزيب جھڙي هن ڪڙاهيءَ ۾ ڪڙهون.
سنت ساري رات جاڳي پيا پروهت کان پُڇن ٿا،
ڪا سمبارا ساٿ ناهي پاڻ ٻيھر ٿا لُڙهون!؟
تون پنھنجي تاريخ جو ڪو اڻڇپيل اظھار آهين،
ڇو نه فرصت ۾ وهي پوءِ پاڻ خود کي ئي پڙهون!؟