حيرت حدون اورانگهيون، امڪان پيو ڀڄي آ.
هن حُسن جي اڳيان اڄ، انسان پيو ڀڄي آ.
دل جي دڳن تي ڪنھن جا، هي ڏينھن ڪُٺا پيا هن،
وک وک وضاحتن ۾، هر جھان پيو ڀڄي آ.
هن هاڪ جي هوا کي، عرشن جون اکيون آهن،
ڳوهيل مٽيءَ جو ماڻھو، ڀڳوان پيو ڀڄي آ.
گُل جو جسم جواني، پوپٽ اچي پُڳا هن،
ماڻڻ ملڻ جو هاڻي، ارمان پيو ڀڄي آ.
هوءِ ڪيف جو قلندر ٿي ڇوڪري ڇڪي ٿي،
بندي خُدا جي وچ جو، ايمان پيو ڀڄي آ.
مون ۾ سوايو سڀ کان تون ئي سٿيل هُئين هڪ
توريم جو تاڻ پنھنجي، پئمان پيو ڀڄي آ.