زندگيءَ جو گيت
جبل جي تپش مان تراشيل ماڻهو
توکي پنهنجو الڳ صبح آهي
تنهنجي سج ڪڏهن به سمهڻ جي ڳالهه نه ڪئي
تو تاريخ جي تندن جا ڇيڙا ڇڪي
سچ جي ساز سان ملايا آهن
توکي پنهنجو سُر ۽ تال آهي
تو ڌرتي جي ڌُن تي جيڪي به گيت ڳاتا آهن
سي سوچ جي سمنڊ ۾ طوفان جهڙي تک بڻجي پيا آهن
تنهنجي شعوري ڪعبي کي ڪو به ڊاهي نٿو سگهي
ڇو ته تو وٽ پنهنجي عشق جا الڳ ابابيل آهن
تنهنجي پکيڙ جا پر
اڏامڻ وقت آسمان جي اکين ۾ ٿا لڳن
تو پوريل ڪائنات کي ڪُنڊن مان ڪڍي
عورت جي اکين ۾ اوتي ڇڏيو آهي
تنهنجا پوکيل وڻ ڪڏهن به اُس ۾ اگهاڙا ناهن ٿيڻا
تنهنجي ڇٽيل ڇانوءَ ۾
صدين کي ساھ کڻڻو آهي
ايشيا جي اداس اک
اڄ تنهنجي ئي ڳالھه جي ڳوڙهي سان ڀري پئي آهي
مارڪس جي پوريل مُٺ کي
کولڻ جو هُنر صرف توکي ئي ٿي آيو
ڀٽائي تنهنجي ڀر ۾ بيهي
نوان سُر سرجڻ ٿي چاهيا
تنهنجي ارڏائيءَ ۾ اوتيل ڪيڏو نه انقلاب آهي
تنهنجي تحرير جي تاقن ۾ ويڙهيل زمانن جون زبانون آهن
تو رات کي ڪڏهن به
روح جي رليءَ تي ويهڻ جو وقت نه ڏنو
تنهنجا آئيندا هميشه آواز جي اڇل سان اڳڀرا رهيا
تو فرقن کي فنا ڪري
تبصرن کي تلوار جيان تکو ڪيو
تنهنجي هر خواب جي تعبير کي
زندگيءَ جو گيت آهي
تنهنجي رهيل رڙ
ضرور ٻيهر مياڻيءَ جو ميدان مچائيندي
تنهنجي جسم مان
ساھ جو سڳو سورجڻ کانپوءِ به
اڄ سنڌ توکي ڪلهن تي کڻي
هڪ نئين انقلاب جو آغاز ڪري ڇڏيو آهي
(رسول بخش پليجي جي وفات تي لکيل)