سار جو هڪڙو سڳو ۽ تند پيئي تاڻجي.
ڄڻ خيالن ۾ خوشيءَ جي کٽ پيئي واڻجي.
هن درياهه جي ڌُن تي اچ ترون ٻئي تار ۾،
ڪُن جي ڪڙڪاٽ مان ڪا ته سُھڻي ماڻجي.
اڄ ڀري سڀ سُپ سڪ جا اُڌڻ ڪا اُڌجي نئين،
ڇو نه پنھنجي ئي مٽيءَ مان پاڻ کي ئي ڇاڻجي.
ڳوٺ ڳالھين جا کڻي تو وٽ اچي آهيان پُڳو،
ڇڏ ته سارو وقت ويھي توکي ئي واکاڻجي.
سج جي تئي تي پچايون چنڊ جي ماني هلي،
ڪا خُدائيءَ جي صفت اڄ پاڻ ۾ ڀي آڻجي.
پاڻ پنھنجي ڪُنڊ مان ئي پيو تڪيان تاريخ کي،
ويڙهه جون واڳون جهلي تلوار نئين سر تاڻجي.