مٽيءَ جي ڳوٺ جي مومل ڏسڻ آيا ڪي راڻا ها.
ٻُنڀيءَ تان ٻانھن کي واري اشارا جت اُڏاڻا ها.
رليءَ ۾ رات کي ويڙهي اُٿي آ عشق کي اوڍڻ،
ڏئيا سڀ ڏيهه جا جڏهن وٽون ساڙي وساڻا ها.
سنڌوءَ تان سڏ ساهڙ جو ٻُڏيو ٻاڪاري سُهڻي کي،
گهڙا اُن گهاٽ تي اڄ ڀي وضاحت لئه ويڳاڻا ها.
ڀري اڄ ڀرت جان مونکي آ سيني تي سجائي وئي،
گهُمان پيو گج سان گڏجي پڪا رشتا پُراڻا ها.
اڪيلي کٽ تي آهلي پئي آ پيار جي مُند ٿي،
ڏسڻ سان چنڊ ٿيو چريو ستارا ٿيا ته ساڻا ها.
اڃا گهُنج بستري جا ڀي پيا گهوري گهڙيون سارين،
جتي ٻئي پاڻ ٻانھن ۾ ۽ پاسي ۾ وهاڻا ها.