هي هانوءُ هرڻ جھڙو ۽ شينھن اکيون تنھنجون.
نانگن جا ڦڻ ڦوڪيل پر نينھن اکيون تنھنجون.
خود کي ڪُھاڙي ۾ ٿي لاهيو وڍين لڱن سان،
واچون وراڪا وڄ جا هن مينھن اکيون تنھنجون.
ڪارا گُلاب دل جي ٽارين مٿان ٽُٽن ٿا،
هر رات کي روڪڻ لئه هن ڏينھن اکيون تنھنجون.
راڳي، اڇو ڪيو مون آ روح جي اڱڻ کي،
هر ٿاڪ جي ٿلھي لئه هن نينھن اکيون تنھنجون.
هر بوند جي بدن مان ڪا اُڃ ٿي اُٿان ٿو،
ٻاري وڃن ٿيون ٻوهه جان ٿي چينئن اکيون تنھنجون.