پيار کي پنهنجو وطن آ
پيار کي پنھنجو وطن آ
پيار کي پنھنجون اکيون هن
سڪ کي هن سڏ پنھنجا
سار کي پنھنجون سکيون هن
وقت جي گهڙيال جا
پيا رُڳو گهوڙا ڊُڪن
ڀڄ ڀڄان ۾ آهي ماڻھو
ڄڻ ته ڌوٻي گهاٽ تي
سٽ سٽان ۾ آهي ماڻھو
لڱ ٿيا ميرا لَٽن جيان
ڌوپ ڪھڙا ڌوئجن
پيا ڇڄي جي ڇڪ سان
سي هار ڪھڙا پوئجن
رڻ اڪيلو رات ۾
اڄ رهي آهي پيو
ڄڻ درياهه ڪو درد جو
اڄ وهي آهي پيو
مان وڃان ٿو سمنڊ تي
ساهه سپين ۾ وجهڻ
ڄڻ صدين جي سڏ جو
ڪو ازالو ئي ڪرڻ
جُهڙ اندر جهاتيون وجهي
ٿو نھاريان نڀ ۾
پوک کي پاڻي کپي ٿو
سوک کي ساڻيھه کپي ٿو
هو ڪُراڙو ڪالھه کان
اوڙ ۾ اکيون رکي
وهٽ کي واهي پيو
بار پنھنجو پاڻ تان
بُک جو لاهي پيو
ٿو اچي اڄ ياد تنھن کي
سو پُراڻو ديس پنھنجو
ها گنجي ۽ گوڏ ۾
سو اباڻو ويس پنھنجو
پيو اُجهاڻيل اڌ ٻيڙيءَ
کي دُکايو دونھن ڪڍي
اُس جي اوگهڙ ڍڪڻ لئه
ڇانوءِ پيو جت ڪٿ ڇٽي
ڏس بُٺين جي ڀر ۾
پيا نوان کوهه کوٽجن
چاهه جي چرکي مٿان
پيا رسا ڪئين رسڪجن
پاڻياريون پنڌ ۾ هن
۽ دلا ٿا ڇُلڪجن
منظرن کي مُرڪ تنھنجيءَ
جو اڃان احساس آ
ڪئين تصور تاڙ ۾ هن
هڪ ڊگهو وشواس آ
ڳوٺ تنھنجي جون ڳليون
ياد جيئن جيئن ٿيون اچن
حسرتون دل جي حُسن جون
چنڊ کي چوڙو ڪريو
ٻانھن ۾ وجهيو وتن
سڀ اُميدون عشق جون
توسان اچي ٻَکيون آهن
پيار کي پنھنجو وطن آ
پيار کي پنھنجون اکيون هن.