مُند پڪل آ سارا ميوا ماڻي وڃ.
ڇانگي ڇوري ڏار ڏکيا اڄ ڇاڻي وڃ.
تو ۾ ترڻ لئه درياهه دانھون روز ڪري،
تون به پتڻ کان ٿورو پرتي مُهاڻي وڃ.
گس سمورا گهور جي گهاٽو جهنگ اٿئي،
تيز نظر سان پاڻ تڪي ۽ تاڻي وڃ.
ماڻهو مرندا اُس اُگهاڙي ٿي پوندي،
ايئن نه اڪيلي ٽاڪ منجهند جي ٽاڻي وڃ.
آئون تنھنجي ڪاڪ اندر پيو روز ڪڙهان،
مومل بڻجي روح جو راڻو ڄاڻي وڃ.
ڇڪ ڇنو آ نوڙين جھڙو نينھن نئون،
وجهه وٺي تون کٽ خوشين جي واڻي وڃ.