وهيءَ وهٽ ڪاهي تون خود ۾ ڇٽي وٺ.
سُڪل سنگ ٻاجهر جان مونکي سٽي وٺ.
ڇليو صاف ڪريان کرا پيو خوشين جا،
اچي وجهه لابارا لڱن کي لُٽي وٺ.
ٽڙيو گُل جوانيءَ جي ٽاريءَ تي آهي،
ڇڻي پٽ تي پوندو اڳي تون پٽي وٺ.
ڏئي ڳان مونکي وڍيو وقت آهي،
فنا کان اچي اڳ وري تون ڦٽي وٺ.
ڀلي دوڳ دل جو دُکي ۽ ڌڳي پيو،
تکي ڪرٽ سان ڪاٺ کي تون ڪٽي وٺ.
عطر ٿي گهٽين منجهه گُهلندو رهان پو،
اچي مون منجهان مُحبتن سان مٽي وٺ.