هزارين دؤر دودن کي
هزارين دؤر دودن کي
جيئڻ جي جاڳ سان آهن
چنيسر چُپ جي چادر
اڃان ويڙهيو سُتا پيا هن
ڪُٻي تان ڪنڌ کڻي اڪثر
اڪيلو چنڊ چوڏهين جو
نھاري ٿو نريڙيءَ ۾
مڇيرو رڇ پيو لاهي
گُهمي سڀ گس ٻيڙيءَ ۾
اُماهٽيل مَٽ جھڙي هوءَ
مُھاڻي ڄڻ ڪا موکي آ
اکيون اُڀ ڏي اُڀيون ڪريو
تڏيءَ تي جا سُتي پئي آ
محبت جي سڄي منڇر
ڏسڻ سان ئي ٻُڏي وئي آ
ڪئين خدشا خيالن ۾
اچانڪ اُڀريا آهن
ڪنڌيءَ تي ڪانھه وانگر سي
سڄا نِسري پيا آهن
ٺپي لوهار ڀي ويٺو
ها چاڙهي رُڪ جو پاڻي
اڃان ڪي گُرز ۽ ڀالا
ڌمڻ سان گڏ ڌڳي پيو ٿو
ڪنھن خوني د ؤر جو خنجر
رڙي اڄ رڻ اُٿيو آهي
دڳن تان ڌوڙ اُڏري آ
دراوڙ نسل ساري جون
نگاهون ڇرڪيون آهن
طبل آهن اُٿي ٻُريا
مٽيءَ جا ڪوٽ هن ڪريا
سموري رات روپا جي
ڪجل بڻجي ڪُٺي آهي
رُتن مان رَت ٽميو آهي
بُري بارش وٺي آهي
ٽُٽا هن شور جا شيشا
ڌڙن تي ڌڙ ڪريا آهن
ڇڏي ڪئين ڍال جا ڍڪڻا
ميدانن ڏي مڙيا آهن
اُٿي لشڪر سان گڏ خلجي
جڏهن تلوار تاڻي آ
ته ٻاگهل جي به سنڌري مان
ڪا جاڳي پئي مياڻي آ
وڙهي پئي جا وکون بڻجي
درياهه جون ڄڻ تکون بڻجي
وطن جي وارثيءَ جي لئه
اڃان ويساهه جيئرو آ
سسيءَ ۾ ساهه جيئرو آ
جيسين ڀونگر ڀُريا ناهن
۽ ڌرتيءَ تي ڪريا ناهن
تيسين ڪيئي چنيسر پيا
ڪفن ٿيندا دفن ٿيندا
ٻُڌي ڇڏ وقت جا واعظ
اهو وڦلڻ اجايو آ
اسان هن ديس جي ڌُن تي
رڳو هڪ گيت ڳايو آ
غلاميءَ کي لڄايو آ
روئڻ جا رنگ ڇا ڏيندين
اسانجي تون رواجن کي
هزارين دؤر دودن کي
وڏي للڪار سان آهن
تکي تلوار سان آهن.